Στα -σχεδόν- δύο χρόνια που μεσολάβησαν οι άνθρωποι του Δικεφάλου, χρειάστηκε να ξεπεράσουν πολλά και σημαντικά προβλήματα. Πρώτα από όλα είχαν να αντιμετωπίσουν έναν ... χείμαρρο, ο οποίος κατέβαινε από την Ευαγγελίστρια και για αυτό ονομαζόταν το «ρέμα της Ευαγγελίστριας». Ο ΠΑΟΚ ξεκίνησε τα έργα για την επέκταση του γηπέδου του από το χείμαρρο αυτό. Αφού κατασκευάστηκε ένας αγωγός μέσα στο ρέμα, κατά το μήκος που διέσχιζε κάθετα το γήπεδο, άρχισε η επιχωμάτωση του συγκεκριμένου χώρου.
Μεταφέρθηκαν πολλά μπάζα και διαμορφώθηκε ο χώρος στο επίπεδο του γηπέδου. Οι εργασίες συνεχίστηκαν στα διπλανά οικόπεδα που είχαν μεγαλύτερη κλίση. Και πάλι επιστρατεύτηκε όλη η ΠΑΟΚτσήδικη οικογένεια. Τα έργα όμως κράτησαν πολύ σχεδόν ενάμιση χρόνο.
Ένας από τους ανθρώπους που πρωτοστάτησε και συνέβαλε τα μέγιστα στην υλοποίηση του ονείρου, ήταν ο Πέτρος Λεβαντής, ο οποίος μάλιστα διετέλεσε και πρόεδρος του συλλόγου (1931-1933).
Η κατασκευή του γηπέδου ήταν υπόθεση τιμής για τους φιλάθλους του ΠΑΟΚ. Εθελοντικά πρόσφεραν τον προσωπικό τους μόχθο και δούλευαν στα μνήματα θάβοντας κόκαλα, ενώ έστηναν "τολ" και λαμαρίνες και αγωγούς, για να γεφυρωθεί ο χείμαρρος σε όλο του το μήκος και εκεί πάνω να φτιαχτεί το γήπεδο.
500 αυλακωτές λαμαρίνες κατάλοιπο παλιού συμμαχικού υλικού, τοποθετήθηκαν. Όλα αυτά τα υλικά ήταν δωρεά του Υπουργείου Στρατωτικών. Ήταν όμως συγκινητική η προσφορά των αγνών φιλάθλων σκάβοντας ακόμα και με τα χέρια. Πολλοί, όπως ο Αντώνης Μεταξάς έπαθαν ηλίαση δουλεύοντας μέχρι εξάντλησης...
Από την επάνω πλευρά του γηπέδου, πάνω από το πρανές που δημιουργήθηκε από την υψομετρική διαφορά, κατασκευάστηκε ένας μικρό πέτρινος τοίχος για να εμποδίζει τους φιλάθλους να παρακολουθούν τους αγώνες από το ύψωμα. Περιφράχτηκαν και οι υπόλοιποι χώροι και έγιναν κερκίδες στην κάτω πλευρά, ξύλινες στην αρχή και σιδερένιες αργότερα. Κατασκευάστηκαν τέλος και κάποιοι χώροι για αποδυτήρια και γραφεία και τα πάντα ήταν έτοιμα για να αγωνιστεί η ομάδα στο γήπεδό της. Βέβαια ο αγωγός ομβρίων υδάτων που κατασκευάστηκε δεν ήταν πολύ μεγάλος, με αποτέλεσμα όταν έβρεχε καταρρακτωδώς τα νερά δεν μπορούσαν να απορροφηθούν και το γήπεδο ...πλημμύριζε! Τo καλοκαίρι όμως του 1932 ήταν γιορτινό για τον ΠΑΟΚ και κανείς δε σκεφτόταν τέτοιες λεπτομέρειες.
Τα εγκαίνια του νέου γηπέδου έγιναν στις 5 Ιουνίου 1932 πριν από τον αγώνα πρωταθλήματος με τον Ηρακλή και παραβρέθηκαν χιλιάδες Κωνσταντινουπολίτες, περήφανοι που η ομάδα είχε καταφέρει να αποκτήσει δικό της σπίτι.
Ο ιστορικός αυτός αγώνας, οριστικοποιήθηκε ότι θα τελεσθεί στο καινούριο γήπεδο, μόλις τρεις μέρες πριν τη διεξαγωγή του. Την παντελή έλλειψη κερκίδων (δεν στάθηκε δυνατή η τοποθέτηση σιδερένιας σκαλωσιάς), μετρίασε η τοποθέτηση πεντακοσίων καθισμάτων, μόλις την παραμονή του αγώνα... Στα αξιομνημόνευτα της ημέρας εκείνης το γεγονός ότι πριν τον αγώνα, αγωνιστηκαν οι δεύτερες ομάδες των δύο συλλόγων και μάλιστα αναδείχτηκαν ισόπαλες με 1-1.
Στον αγώνα που ακολούθησε ο ΠΑΟΚ μπήκε φουριόζος στο πρώτο ημίχρονο και προηγήθηκε 3-0, με τρία γκολ του νεαρού Ιορδάνη Παπαϊορδανίδη (3', 6', 32'). Στο δεύτερο όμως ημίχρονο ο Δικέφαλος υποχώρησε, ο Ηρακλής ανέλαβε την πρωτοβουλία των κινήσεων, έβαλε δύο γκολ και παραλίγο να ισοφαρίσει (61΄και 64΄). Το παιχνίδι στη συνέχεια έγινε αρκετά σκληρό με αποτέλεσμα στο 75ο λεπτό να "πέσουν" και οι πρώτες αποβολές λόγω συμπλοκής παικτών. Την άγουσα για τα αποδυτήρια πήρε από πλευράς ΠΑΟΚ ο Λαζάρου...
Για την ...ιστορία, οι εισπράξεις εκείνου του παιχνιδιού, έφτασαν τις 23.000 δρχ!
Η σύνθεση του ΠΑΟΚ στον πρώτο αγώνα του στο γήπεδο Συντριβανίου: Xαλκιάς (!), Πυλόρωφ, Παπαδόπουλος, Πανίδης, Πάγκαλος, Αθανασιάδης, Παπαϊορδανίδης, Κωνσταντινίδης, Καμπούρογλου, Λαζάρου, Καβουρματζής.
Τελικά ο αγώνας τελείωσε 3-2 υπέρ του ΠΑΟΚ, αλλά ο Ηρακλής υπέβαλλε ένσταση κατά του αγώνα, λόγω κακής διαιτησίας, αλλά και κακής χάραξης των περιμετρικών γραμμών αλλά και των γραμμών των εστιών!
Η ένσταση αυτή και οι παρασκηνιακές ενέργειες διαφόρων παραγόντων θα έβαζαν σε μεγάλη δοκιμασία τον ΠΑΟΚ, ακριβώς τη στιγμή που ουσιαστικά θα έπρεπε να αποτελέσει το εφαλτήριο για την ανάδειξη της ομάδας.
Σε ανακοίνωση που έβγαλε η διοίκηση του συλλόγου επισημαίνεται χαρακτηριστικά: "Πληροφορούμεθα ότι εκ μέρους του Ηρακλέους υπεβλήθη ένστασις κατά του κύρους του χθεσινού αγώνος, δια κακήν χάραξιν του γηπέδου, κακήν διατησίαν κ.λ.π. Εκ μέρους των δυναμένων να γνωρίζουν καλώς τα πράγματα, υπεστηρίζετο ότι η ένστασις αύτη δεν στέκεται".
Στο γήπεδο αυτό η οικογένεια του ΠΑΟΚ έζησε προπολεμικά σπουδαίες στιγμές. Δεν ήταν απλά ένα γήπεδο όπου αγωνιζόταν η αγαπημένη ομάδα χιλιάδων φιλάθλων της πόλης και όπου ο Δικέφαλος έζησε ποδοσφαιρικές επιτυχίες. Το γήπεδο του Συντριβανίου, όπως ονομαζόταν, αποτελούσε το σημείο συνάντησης των Κωνσταντινουπολιτών αλλά και των άλλων προσφύγων της πόλης.
Στη Θεσσαλονίκη προπολεμικά είχαν κτιστεί γύρω από την πόλη πολλοί προσφυγικοί οικισμοί, οι οποίοι αναπτύσσονταν ταχύτατα και στους οποίους είχαν διασκορπιστεί δεκάδες χιλιάδες πρόσφυγες. Ακόμα και συγγενείς βρίσκονταν σε διαφορετικές συνοικίες και τους ήταν δύσκολο να συναντιούνται μεταξύ τους, γιατί οι αποστάσεις ήταν μεγάλες και οι συγκοινωνίες της εποχής ήταν λίγες και αραιές.
Για τον κάτοικο της Νεάπολης, λόγου χάρη, ήταν δύσκολο να πάει στην Καλαμαριά και έτσι το γήπεδο του ΠΑΟΚ αποτελούσε το σημείο της συνάντησης πολλών, οι οποίοι ξεκινούσαν νωρίς το πρωί της Κυριακής μαζί με το δισάκι τους, στο οποίο είχαν πρόχειρο φαγητό για το μεσημέρι .
Ήξεραν εκ των προτέρων ότι στο γήπεδο θα συναντήσουν φίλους συγγενείς και συγχωριανούς τους. Έτσι εκτός από το ότι θα έβλεπαν την αγαπημένη τους ομάδα, μπορούσαν να έχουν και τις τόσο απαραίτητες κοινωνικές συναναστροφές τους. Το μεσημέρι που κάθονταν να φάνε το ψωμί είχε –χωρίς υπερβολή- ξεραθεί και κάπως έτσι πρέπει να βγήκε η έκφραση: "ΠΑΟΚ και ξερό ψωμί", που ακούγεται μέχρι σήμερα...
Mια ακόμα "ατάκα" που πρωτοακούστηκε στο Συντριβάνι και στη συνέχεια ταξίδεψε σε πολλά ελληνικά γήπεδα, ήταν το: "Η μπάλα στα μνήματα". Αυτό φώναζαν οι οπαδοί του ΠΑΟΚ όταν υπήρχαν ... ζόρια και έπρεπε να κρατηθεί η νίκη, υπονοώντας να πετάξουν οι ποδοσφαιριστές την μπάλα στα παρακείμενα μνήματα του νεκροταφείου για να κάνουν καθυστέρηση...
Για τους Κωνσταντινουπολίτες, αλλά και πολλούς πρόσφυγες ο ΠΑΟΚ δεν ήταν απλά η αγαπημένη τους ομάδα. Ήταν κάτι παραπάνω, ήταν σαν την ευρύτερη οικογένειά τους, την πατρίδα τους. Δεν παρακολουθούσαν απλά τον ΠΑΟΚ αλλά κυριολεκτικά τον ζούσαν. Ο σύλλογος ήταν δικό τους «μπιζίμ ΠΑΟΚ», όπως έλεγαν με καμάρι.
Για όλα τα παραπάνω μπορεί πολύ εύκολα να αντιληφθεί τι σήμαινε στην καρδιά του κάθε ΠΑΟΚτσή εκείνης της εποχής, η 5η Ιουνίου του 1932. Ήταν μια μέρα πραγματικό ορόσημο, μια μέρα που σηματοδότησε την ιστορία όχι μόνο του κόσμου μας , αλλά και ολόκληρης της πόλης...
πηγή paokmania.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου