Είκοσι ένα χρόνια συμπληρώνονται από τη μέρα που έφυγε από τη ζωή ένας μεγάλος υποστηρικτής του ΠΑΟΚ, ο Στράτος Διονυσίου. Έχοντας φορέσει τη φανέλα με το Δικέφαλο στα νεανικά του χρόνια, δεν έλειπε ποτέ από τους αγώνες του ΠΑΟΚ και δεν δίσταζε να παραφράζει τα μεγάλα σουξέ του για χάρη του συλλόγου.
Παρών στα γλέντια της ομάδας σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, παρών στις φιέστες των μεγάλων επιτυχιών, ο Στράτος Διονυσίου συνδέθηκε όσο λίγοι καλλιτέχνες με τον ΠΑΟΚ, πριν ακόμη τη δημιουργία της μεγάλης ομάδας της δεκαετίας του ’70.
Στο εφηβικό του ΠΑΟΚ
Ως έφηβος, τη μεταπολεμική περίοδο, διέσχιζε με τα πόδια τη Θεσσαλονίκη και από την Επτάλοφο όπου έμενε πήγαινε στο γήπεδο του Σιντριβανιού για προπόνηση με την εφηβική ομάδα του ΠΑΟΚ. Η καθημερινότητα και η ανάγκη να εργαστεί για να ενισχύσει το οικογενειακό εισόδημα (μεγάλωνε με τη μητέρα του) τον αποτράβηξαν από την ποδοσφαιρική δράση. Εργάστηκε αρχικά σε καθαριστήριο και στη συνέχεια σε ραφείο, πριν ξεκινήσει τη μεγάλη καριέρα του στο πεντάγραμμο. Σταθερή συνισταμένη στη ζωή του αποτελούσε ο ΠΑΟΚ και σπάνια έχανε αγώνες στο γήπεδο του Σιντριβανιού.
Το 1959, όταν εγκαινιάστηκε το γήπεδο της Τούμπας ο Διονυσίου μετακόμισε στην Αθήνα και αφοσιώθηκε στο τραγούδι. Οι καλλιτεχνικές του υποχρεώσεις σε συνάρτηση με τη δημιουργία της οικογένειάς του, δεν του επέτρεπαν να βλέπει τόσο συχνά την αγαπημένη του ομάδα, ως το τέλος της δεκαετίας του 1960. Τότε οι δεσμοί έγιναν και πάλι έντονοι.
ΠΑΟΚάρα και πάσης Ελλάδος
“Ο γιος μου ο Άγγελος ήτανε φανατικός Παναθηναϊκάκιας και τον έπαιρνα πολλές φορές και πηγαίναμε τις Κυριακές τα μεσημέρια στο γήπεδο. Είχα τη δική μου θέση στο γήπεδο του Παναθηναϊκού, αλλά εγώ ήμουνα και είμαι μια ζωή ΠΑΟΚ, η ομαδάρα της Τούμπας. ΠΑΟΚάρα και πάσης Ελλάδος. Λατρεύω τον ΠΑΟΚ και πικραίνομαι πολύ όταν η αγαπημένη μου ομάδα χάσει κάποιον αγώνα. Δεν έχω αφήσει αγώνα της ομάδας που να μην τον παρακολουθήσω. Σε οποιαδήποτε πόλη της Ελλάδας και αν παίζει, είμαι πρώτος και καλύτερος. Και εκεί άρχιζε η κόντρα μας με τον «Αγγελάκο» και ήτανε από τις σπάνιες φορές που «αντιδικούσε» μαζί μου” ανέφερε ο Στράτος στην αυτοβιογραφία του (Εκδόσεις Κάκτος, Επιμέλεια: Βίκυ Μιχαλονάκου, σελ. 149).
Οι αναμνήσεις του Κούδα
Την αγάπη του Διονυσίου για τον ΠΑΟΚ επιβεβαιώνει και ο Γιώργος Κούδας, στη δική του αυτοβιογραφία: “Τον Στράτο Διονυσίου τον θυμάμαι με συγκίνηση και αγάπη. Ακόμη ακούω τα επινίκια, αυτοσχέδια τραγούδια του για χάρη μας στο κέντρο που εμφανιζόταν, όταν κατέφτανε ο ΠΑΟΚ για να γιορτάσει κάποια νίκη στην Αθήνα. ‘Πάρε ότι θέλεις… ΠΑΟΚτσή’ τραγουδούσε. Πρόκειται, βέβαια, για παράφραση του μεγάλου σουξέ της εποχής ‘Ο παλιατζής’, το οποίο ερμήνευσε συγκλονιστικά ο Στράτος. Σ’ αυτόν γιορτάσαμε το πρώτο μας κύπελλο, το 1972. Στα Δειλινά της Γλυφάδας.
”Θέλω επίσης να τιμήσω αυτόν τον αξέχαστο καλλιτέχνη και άνθρωπο με μία ακόμα ανάμνηση που αποδεικνύει και την ποιότητα του χαρακτήρα του. Από το 1969-70, όταν ‘χτιζόταν’ σιγά-σιγά η μεγάλη μετέπειτα ομάδα του ΠΑΟΚ που πήρε τους τίτλους και την πανελλήνια αναγνώριση, ο Στράτος Διονυσίου άρχισε να δίνει το παρόν σε ματς τόσο εντός, όσο και εκτός έδρας. Πολλές φορές τέλειωνε το πρόγραμμά του στο κέντρο στις 4 ή και 5 τα χαράματα (!!!) και αμέσως ξεκινούσε για Πάτρα, Γιάννινα, Καβάλα, Αγρίνιο, μόνο και μόνο για να δει τον ΠΑΟΚ. Έκανε όλα αυτά τα χιλιόμετρα μαζί με δύο – τρεις φίλους για ασφάλεια στην οδήγηση. Έφτανε λοιπόν γύρω στη μία το μεσημέρι, έπινε μαζί μας, κατά κανόνα, ένα καφεδάκι, συζητούσαμε για τις δυσκολίες του ματς και για τα… παραλειπόμενά του και τότε μόνο ησύχαζε και ξεκουραζόταν για δύο ώρες, πριν πάρει και πάλι τη θέση του στην κερκίδα. Μετά το ματς συχνά έμενε για συζήτηση και κριτική. Ήξερε να βλέπει μπάλα και έκανε εύστοχες παρατηρήσεις. Τον θυμάμαι επίσης να τραγουδά με την ψυχή του τον ύμνο του ΠΑΟΚ, αλλά και τις μεγάλες του επιτυχίες το καλοκαίρι του 1974, μία εβδομάδα μετά την κατάκτηση και του δεύτερου κυπέλλου μας, στη γιορτή που έγινε στην Τούμπα. Τέτοια αγάπη για την ομάδα ο Στράτος” (Εκδόσεις Ιανός, Επιμέλεια: Κώστας Μπλιάτκας, Σελ. 204-205).
Ο Διονυσίου και αρκετοί ποδοσφαιριστές του ΠΑΟΚ συνδέθηκαν με βαθιά φιλία. Ο Αχιλλέας Ασλανίδης, σε αρκετές περιπτώσεις έπαιρνε το μικρόφωνο και έκανε σεγκόντα στο μεγάλο ερμηνευτή, με τους θαμώνες των κέντρων να παραληρούν. Ο Στράτος αποκαλούσε τους Αθηναίους επιχειρηματίες «χαμουτζήδες» και φώναζε από το μικρόφωνο ότι «εγώ είμαι Θεσσαλονικιός και ΠΑΟΚ».
Ο Στράτος Διονυσίου έφυγε από τη ζωή στις 11 Μαΐου 1990. Στην τελευταία του κατοικία τον συνόδευσαν 5.000 θαυμαστές του. Έφυγε νωρίς, σε ηλικία 55 ετών, αλλά φρόντισε να αφήσει ως παρακαταθήκη ένα σπουδαίο μουσικό λαϊκό έργο.
Πηγή paok24.com(Η.Τάταλας)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου