Η ΠΑΟΚΤΣΟΥ ΔΑΣΚΑΛΑ...ΜΙΑ ΑΛΗΘΙΝΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΖΩΗΣ!!!

Χαίρεται, ονομάζομαι Χρύσα και είμαι δασκάλα σε δημοτικό. Γεννημένη στη Δράμα και μεγαλωμένη στη Θεσσαλονίκη,την πόλη της καρδιάς μου, την πόλη της ομάδας μου...

Στην οικογένεια μου δεν υπήρχαν φανατικοί οπαδοί του ΠΑΟΚ, ο πατέρας μου στήριζε Δόξα Δράμας, αλλά συμπαθούσε πολύ και τον ΠΑΟΚ.

Δε μεγάλωσα, δε γαλουχήθηκα με την ιδέα του ΠΑΟΚ, αλλά την ανακάλυψα μόνη μου στα πολύ μικρά μου. 

Έκτοτε είναι από τις μεγαλύτερες καψούρες μου, αν όχι η μεγαλύτερη. Τώρα θ'αναρωτιέστε γιατί τέτοια αναφόρα σε μένα και θα 'χετε κ δίκιο.

Θα ήθελα να αναφερθώ όμως σε μια μικρή εμπειρία που είχα...και πόσο περήφανη είμαι για τον ΠΑΟΚ. 

Πέρσι διορίστηκα σ' ένα χωρίο της Κρήτης και είχα την τετάρτη δημοτικού.Πρώτη φορά μακριά από τη Θεσ/νίκη, πρώτη φορά μακριά από τον ΠΑΟΚ. Οι μαθητές και οι μαθήτριές μου υποστήριζαν γαύρο και βάζελο. 

Ο ΠΑΟΚ όπως θα θυμάστε έκανε μια μαγευτική πορεία πέρσι, όπως αρμόζει στο όνομά του. Όπως θα αντιλαμβάνεστε η καζούρα μου προς τους μαθητές μου ήταν μεγάλη...

Πλησιάζοντας στο τέλος της χρονιάς από τα 13 αγόρια της τάξης τα 11 φώναζαν στα διαλείμματα ΕΜΕΙΣ ΜΑΖΙ ΓΙΑ ΜΙΑ ΖΩΗ...ΑΕΤΕ ΑΕΤΕ ΔΙΚΕΦΑΛΕ...και πολλά άλλα συνθήματα του ΠΑΟΚ. Εγώ φούσκωνα περηφάνια...για τα παιδιά μου...για την ομάδα μου...για το νέο αίμα που ακολουθούσε την ιδέα του ΠΑΟΚ. 

Για να τους αποχαιρετήσω την τελευταία μέρα,μιας και είχα πάρει μετάθεση για Αθήνα κ θα έφευγα, τους χάρισα κασκόλ του ΠΑΟΚ. Παράγγειλα από τους γονείς μου στη Δράμα να μου στείλουν κασκόλ με το Δικέφαλο πάνω.

Το θέαμα ήταν υπέροχο, παρ' όλη τη ζέστη, τύλιξαν τα κασκόλ στο λαιμό τους και φώναζαν με δύναμη " οοοοοοοο ΠΑΟΚΑΡΑΑΑΑΑ έχω τρέλα μες το μυαλόοοοοοο...", όλη η αυλή ήταν ασπρόμαυρη. 

'Ετσι, φεύγοντας από την Κρήτη, ήξερα πως ως δασκάλα, αλλά και ως ΠΑΟΚΙ είχα κάνει το καλύτερο δυνατό. 

Και πλέον είμαι στην Αθήνα, μέσα στη φωλιά. Αναμενόμενο να είναι γαυρο-βάζελοι...

Εγώ συνεχίζω το έργο μου ως δασκάλα και ως ΠΑΟΚΙ, αλλά είναι δύσκολο, γιατί είναι μεγάλα παιδιά (ΣΤ') και γιατί, όπως προείπα, είμαι μέσα στη φωλιά...έτσι νόμιζα...μέχρι που ενώ ήμουν στο κυλικείο μια μέρα, βλέπω στα χέρια μαθητών της τάξης μου και της άλλης τάξης χαραγμένα τα 4 αγαπημένα γράμματα...κοιτώντας γύρω μου, είδα μαθητές και από άλλες τάξεις να στηρίζουν με ζωγραφιές, τραγουδάκια, συνθήματα τον ΠΑΟΚ...μπορείτε να νιώσετε πώς αισθάνθηκα. 

Πάλι φούσκωσα από περηφάνια, πάλι ένιωσα τον ΠΑΟΚ κοντά μου...

Ξέρετε, έγραψαν και τραγουδάκι για τα γενέθλια μου, που ήταν πρόσφατα. Στο γνωστό τραγούδι των γενεθλίων, το στίχο που λέει "παντού να σκορπίζεις της γνώσης το φως" το διασκεύασαν ως εξής "παντού να σκορπίζεις του ΠΑΟΚ το φως". 

Ίσως να βοηθώ κι εγώ να εξαπλωθεί η ιδέα του ΠΑΟΚ τελικά. 

Ναι, είμαι περήφανη που είμαι δασκάλα, είμαι περήφανη για τους μαθητές και μαθήτριες μου αλλά κυρίως είμαι περήφανη που είμαι ΠΑΟΚ. 

Συγνώμη αν σας κούρασα, αλλά είναι σπουδαία εμπειρία για μένα κ θα ήθελα να τη μοιραστώ μαζί σας.

ΕΜΕΙΣ ΜΑΖΙ ΓΙΑ ΜΙΑ ΖΩΗ...