Οι πωλήσεις πρωτοκλασάτων παικτών δημιουργούσαν ανέκαθεν εντάσεις μέσα στην οικογένεια του ΠΑΟΚ. Η περίπτωση της μετακίνησης του Δημήτρη Σαλπιγγίδη στον Παναθηναϊκό και ο "πόλεμος" που ξέσπασε μεταξύ οργανωμένων και Γούμενου είναι γνωστά στους περισσότερους, αλλά η ιστορία ξεκινά από πολύ παλιότερα.
Μπορώ να επικαλεστώ αρκετές περιπτώσεις από την ιστορία της ομάδας, αλλά θα προτιμήσω να σταθώ σε μία που ήμουν αυτόπτης μάρτυρας της διαμαρτυρίας συνδεσμιτών.
Μπορώ να επικαλεστώ αρκετές περιπτώσεις από την ιστορία της ομάδας, αλλά θα προτιμήσω να σταθώ σε μία που ήμουν αυτόπτης μάρτυρας της διαμαρτυρίας συνδεσμιτών.
Ήταν το καλοκαίρι του 2001 όταν ο Γιώργος Μπατατούδης είχε την... φαεινή ιδέα να πουλήσει τον Στέλιο Βενετίδη στον Ολυμπιακό. Θυμάμαι ακόμη τους μαύρους καναπέδες της αίθουσας Τύπου να πετιούνται από το παράθυρο και τον κόσμο να αντιδρά οργισμένος για την αρχή της διάλυσης της ομάδας που λίγες εβδομάδες νωρίτερα είχε κατακτήσει τον τίτλο του Κυπέλλούχου Ελλάδας στον αλησμόνητο τελικό με τον Ολυμπιακό στη Νέα Φιλαδέλφεια.
Αυτός είναι ο κανόνας, υπάρχουν, όμως, και εξαιρέσεις. Αναφέρομαι στην μεταγραφή πακέτο των Μελίσση-Χριστοδουλόπουλου στον Παναθηναϊκό στην αρχή της θητείας του Ζαγοράκη στην προεδρία της ΠΑΕ, που αντιμετωπίστηκε με παροιμιώδη ψυχραιμία από τους οπαδούς της ομάδας.
Αφορμή για την κουβέντα παίρνω από την ανακοίνωση του Σ.Φ. ΠΑΟΚ Νεάπολης "Μπέλλος" που προτρέπει τον Θόδωρο Ζαγοράκη να σταματήσει τη φημολογία περί πώλησης Βιεϊρίνια. Προσωπικά, τη δεδομένη χρονική περίοδο, από το ρεπορτάζ που έχω κάνει δεν έχω κάποια σοβαρή ένδειξη πώλησης του Πορτογάλου, ωστόσο, επειδή το καλοκαίρι δεν αποκλείεται να προκύψει πρόταση από κάποια ευρωπαϊκή ομάδα, καθώς πλήθος σκάουτερ τον έχει παρακολουθήσει φέτος, καλό είναι να αναλύσουμε το ζήτημα.
Όποιος διαβάσει το ύφος της ανακοίνωσης αντιλαμβάνεται ότι μία ενδεχόμενη πώληση του Βιεϊρίνια δεν θα αντιμετωπιστεί με... ηρεμία, τουλάχιστον, από μία σημαντική μερίδα των οπαδών της ομάδας. Το γιατί μπορεί κανείς να το αντιληφθεί διαβάζοντας ένα συγκεκριμένο κομμάτι της ανακοίνωσης του συνδέσμου της Νεάπολης. "Το δόγμα του πουλάμε για να κλείσουμε τρύπες το έκαναν οι Μπατατούδηδες και οι Γούμενοι και αυτοί ζητωκραύγαζαν γιατί τα λεφτά ήταν καλά" αναφέρεται χαρακτηριστικά.
Εδώ, λοιπόν, φθάνουμε στο ουσιώδες κομμάτι της όλης ιστορίας. Οι οπαδοί του ΠΑΟΚ, όπως και κάθε ομάδας, αντιδρούν στην πώλησης ενός πρωτοκλασάτου ποδοσφαιριστή όταν αισθάνονται ότι αυτή δεν γίνεται για να προχωρήσει η εξέλιξη της ομάδας.
Αντέδρασαν στην πώληση του Βενετίδη, γιατί πίστεψαν-και δικαιώθηκαν-ότι αυτή ήταν η αρχή της αποσύνθεσης της εξαιρετικής ομάδας που είχε δημιουργήσει ο ΠΑΟΚ τη σεζόν 2000-2001 και το ίδιο έκαναν και στην περίπτωση του Σαλπιγγίδη, γιατι τα χρήματα δεν χρησιμοποιήθηκαν για να ενιχυθεί η ομάδα, αλλά απλά για να κερδίσει χρόνο η διοίκηση Γούμενου.
Αντίθετα, αποδέχθηκαν την παραχώρηση του Μελίσση και του Χριστοδουλόπουλου στον Παναθηναϊκό, γιατί πείστηκαν-και αυτό αποδείχθηκε στην πράξη-ότι έτσι θα βρίσκονταν τα απαραίτητα χρήματα για να δημιουργηθεί μία πολύ αξιόλογη ομάδα με παίκτες όπως ο Γκαρσία, ο Κοντρέρας, ο Ίβιτς και ο Μουσλίμοβιτς.
Πηγή εσόδων οι πωλήσεις με σχέδιο
Ερχόμαστε πάλι στην περίπτωση Βιεϊρίνια και νομίζω ότι με όλα όσα έχουμε αναπτύξει παραπάνω είναι εύκολο να απαντήσουμε στο δίλημμα αν πρέπει ή δεν πρέπει να πουληθεί. Η παραχώρησή του έναντι ενός αξιοσέβαστου ποσού (όχι βέβαια στο ύψος της ρήτρας των 15 εκ. ευρώ που είναι άφταστη για τα τωρινά δεδομένα στην αγορά του ποδοσφαίρου) είναι μία φυσιολογική εξέλιξη για ένα παίκτη του δικού του ταλέντου και μία ομάδα σαν τον ΠΑΟΚ, που πέρα από τα εισιτήρια και τα τηλεοπτικά δεν έχει άλλες σοβαρές πηγές εσόδων.
Το να αποκτάς ένα παίκτη με 300.000 ευρώ και λίγα χρόνια αργότερα να τον δίνει με μερικά εκατομμύρια ευρώ, είναι ιδανική εναλλακτική λύση για την οικονομική εξέλιξη ενός συλλόγου όπως ο ΠΑΟΚ, αρκεί όμως τα χρήματα που μπαίνουν στα ταμεία της ΠΑΕ να μην πάνε για να καλύψουν "μαύρες τρύπες".
Αυτό που θέλω να πω με άλλα λόγια είναι ότι όταν ο ΠΑΟΚ πάρει την απόφαση να δώσει τον Βιεϊρίνια θα πρέπει ήδη να έχει βρει τον αντικαταστάτη του. Και παράλληλα να έχει συγκροτήσει ένα πλάνο για το πώς θα αξιοποιήσει μελλοντικά τα χρήματα προκειμένου να βρει τους "νέους Βιεϊρίνια" και τους ανθρώπους που θα τους εξελίξουν. Αυτή είναι και η μεγάλη υποχρέωση του Θόδωρου Ζαγοράκη. Με σχέδιο και συγκεκριμένο πλάνο, καμία πώληση παίκτη δεν πρέπει να "φοβίζει" τους ΠΑΟΚτσήδες...
πηγή sport 24.gr(Κ.Πετρωτός)
Αυτός είναι ο κανόνας, υπάρχουν, όμως, και εξαιρέσεις. Αναφέρομαι στην μεταγραφή πακέτο των Μελίσση-Χριστοδουλόπουλου στον Παναθηναϊκό στην αρχή της θητείας του Ζαγοράκη στην προεδρία της ΠΑΕ, που αντιμετωπίστηκε με παροιμιώδη ψυχραιμία από τους οπαδούς της ομάδας.
Αφορμή για την κουβέντα παίρνω από την ανακοίνωση του Σ.Φ. ΠΑΟΚ Νεάπολης "Μπέλλος" που προτρέπει τον Θόδωρο Ζαγοράκη να σταματήσει τη φημολογία περί πώλησης Βιεϊρίνια. Προσωπικά, τη δεδομένη χρονική περίοδο, από το ρεπορτάζ που έχω κάνει δεν έχω κάποια σοβαρή ένδειξη πώλησης του Πορτογάλου, ωστόσο, επειδή το καλοκαίρι δεν αποκλείεται να προκύψει πρόταση από κάποια ευρωπαϊκή ομάδα, καθώς πλήθος σκάουτερ τον έχει παρακολουθήσει φέτος, καλό είναι να αναλύσουμε το ζήτημα.
Όποιος διαβάσει το ύφος της ανακοίνωσης αντιλαμβάνεται ότι μία ενδεχόμενη πώληση του Βιεϊρίνια δεν θα αντιμετωπιστεί με... ηρεμία, τουλάχιστον, από μία σημαντική μερίδα των οπαδών της ομάδας. Το γιατί μπορεί κανείς να το αντιληφθεί διαβάζοντας ένα συγκεκριμένο κομμάτι της ανακοίνωσης του συνδέσμου της Νεάπολης. "Το δόγμα του πουλάμε για να κλείσουμε τρύπες το έκαναν οι Μπατατούδηδες και οι Γούμενοι και αυτοί ζητωκραύγαζαν γιατί τα λεφτά ήταν καλά" αναφέρεται χαρακτηριστικά.
Εδώ, λοιπόν, φθάνουμε στο ουσιώδες κομμάτι της όλης ιστορίας. Οι οπαδοί του ΠΑΟΚ, όπως και κάθε ομάδας, αντιδρούν στην πώλησης ενός πρωτοκλασάτου ποδοσφαιριστή όταν αισθάνονται ότι αυτή δεν γίνεται για να προχωρήσει η εξέλιξη της ομάδας.
Αντέδρασαν στην πώληση του Βενετίδη, γιατί πίστεψαν-και δικαιώθηκαν-ότι αυτή ήταν η αρχή της αποσύνθεσης της εξαιρετικής ομάδας που είχε δημιουργήσει ο ΠΑΟΚ τη σεζόν 2000-2001 και το ίδιο έκαναν και στην περίπτωση του Σαλπιγγίδη, γιατι τα χρήματα δεν χρησιμοποιήθηκαν για να ενιχυθεί η ομάδα, αλλά απλά για να κερδίσει χρόνο η διοίκηση Γούμενου.
Αντίθετα, αποδέχθηκαν την παραχώρηση του Μελίσση και του Χριστοδουλόπουλου στον Παναθηναϊκό, γιατί πείστηκαν-και αυτό αποδείχθηκε στην πράξη-ότι έτσι θα βρίσκονταν τα απαραίτητα χρήματα για να δημιουργηθεί μία πολύ αξιόλογη ομάδα με παίκτες όπως ο Γκαρσία, ο Κοντρέρας, ο Ίβιτς και ο Μουσλίμοβιτς.
Πηγή εσόδων οι πωλήσεις με σχέδιο
Ερχόμαστε πάλι στην περίπτωση Βιεϊρίνια και νομίζω ότι με όλα όσα έχουμε αναπτύξει παραπάνω είναι εύκολο να απαντήσουμε στο δίλημμα αν πρέπει ή δεν πρέπει να πουληθεί. Η παραχώρησή του έναντι ενός αξιοσέβαστου ποσού (όχι βέβαια στο ύψος της ρήτρας των 15 εκ. ευρώ που είναι άφταστη για τα τωρινά δεδομένα στην αγορά του ποδοσφαίρου) είναι μία φυσιολογική εξέλιξη για ένα παίκτη του δικού του ταλέντου και μία ομάδα σαν τον ΠΑΟΚ, που πέρα από τα εισιτήρια και τα τηλεοπτικά δεν έχει άλλες σοβαρές πηγές εσόδων.
Το να αποκτάς ένα παίκτη με 300.000 ευρώ και λίγα χρόνια αργότερα να τον δίνει με μερικά εκατομμύρια ευρώ, είναι ιδανική εναλλακτική λύση για την οικονομική εξέλιξη ενός συλλόγου όπως ο ΠΑΟΚ, αρκεί όμως τα χρήματα που μπαίνουν στα ταμεία της ΠΑΕ να μην πάνε για να καλύψουν "μαύρες τρύπες".
Αυτό που θέλω να πω με άλλα λόγια είναι ότι όταν ο ΠΑΟΚ πάρει την απόφαση να δώσει τον Βιεϊρίνια θα πρέπει ήδη να έχει βρει τον αντικαταστάτη του. Και παράλληλα να έχει συγκροτήσει ένα πλάνο για το πώς θα αξιοποιήσει μελλοντικά τα χρήματα προκειμένου να βρει τους "νέους Βιεϊρίνια" και τους ανθρώπους που θα τους εξελίξουν. Αυτή είναι και η μεγάλη υποχρέωση του Θόδωρου Ζαγοράκη. Με σχέδιο και συγκεκριμένο πλάνο, καμία πώληση παίκτη δεν πρέπει να "φοβίζει" τους ΠΑΟΚτσήδες...
πηγή sport 24.gr(Κ.Πετρωτός)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου