«Ο ΣΦ ΠΑΟΚ ΘΥΡΑ 4 φέτος συμπληρώνει 35 χρόνια ζωής. Πέρασαν κιόλας 35 χρόνια απο τον Απρίλιο του 1976 όταν ο σύνδεσμος στεγάστηκε στο γνωστό χαμηλοτάβανο που βρίσκεται στον ημιώροφο της Παλαιών Πατρών Γερμανού 39 και απο τότε διατηρείται εκεί αδιάκοπα. Στην καρδιά της Θεσσαλονίκης, στα 100 μέτρα απο την Καμάρα για να δεσπόζει στο κέντρο της πόλης του ΠΑΟΚ και να δείχνει ότι εδώ υπάρχει μία πόλη και μία ομάδα. Απο τότε και μέχρι σήμερα η 4 είναι στο ίδιο μέρος για να μπορεί ο κάθε οπαδός του ΠΑΟΚ, απο κάθε μέρος του πλανήτη να έχει ένα σταθερό σπίτι.
Είναι αλήθεια ότι νιώθουμε κάπως αμήχανα γιατί σε αυτό το κείμενο αναγκαστικά θα μιλήσουμε για εμάς, κάτι που κάνουμε σπάνια. Γνωρίζουμε καλά ότι δεν έχει καμία σημασία να μιλάς κολακευτικά για τον εαυτό σου. Επιπλέον η αλαζονεία, η επίδειξη και η έπαρση δεν έχουν καμία θέση στο σύνδεσμο, αλλά σε ένα επετειακό κείμενο αναγκαστικά θα πούμε για όσα έκανε ο σύνδεσμος σε αυτή την πορεία του μέσα στο χρόνο.
Ο σύνδεσμος ιδρύθηκε με σκοπό να συσπειρώσει και να οργανώνει τον κόσμο του ΠΑΟΚ που εκείνη την εποχή είχε την τύχη να θαυμάζει στα γήπεδα μία μαγική ποδοσφαιρική ομάδα. Ο ΣΦ ΠΑΟΚ ΘΥΡΑ 4 δεν είναι χρονικά ο πρώτος σύνδεσμος του ΠΑΟΚ αφού είχαν προηγηθεί άλλοι τόσο στη Θεσσαλονίκη όσο και στην Αθήνα. Είναι όμως ο πρώτος σύνδεσμος με τη σημερινή έννοια του όρου. Ένα μέρος στο οποίο δεν υπάρχει καμία άλλη δραστηριότητα. Ένα μέρος που δεν σταμάτησε ποτέ να λειτουργεί. Ένα μέρος που δεν είναι λίγο μαγαζί και λίγο σύνδεσμος, δεν είναι λίγο γραφείο και λίγο σύνδεσμος, δεν είναι λίγο καφενείο και λίγο σύνδεσμος. Ένα μέρος που ανοίγει κάθε μέρα με συγκεκριμένο ωράριο και ο ενεργός πυρήνας των ατόμων που συχνάζουν εκεί διακατέχεται απο μία καθορισμένη οπαδική ιδεολογία.
Το πρώτο καταστατικό του συνδέσμου υπογράφουν οι Νακίου Κώστας, Μαυρομιχάλης Θωμάς, Κουρέας Θόδωρος, Αλεξάκης Γιώργος, Βάκχος Ευστάθιος, Τζίτζης Γιάννης, Νικολαίδης Κωνσταντίνος, Παναγιωτίδης Γιώργος, Νακίου Λεωνίδας, Γιατράς Διονύσιος, Διδασκάλου Δημήτριος, Μοσχίδης Μόσχος, Παπαδόπουλος Γιώργος, Τζιρογιάννης Δημήτρης, Καβράκος Δημήτρης, Σπυριδάκης Σπύρος, Παπαδόπουλος Πέτρος, Κοντάκης Στέλιος, Αγγελίδης Κώστας, Παπαδόπουλος Πρόδρομος και η ιστορία ξεκινάει. Μία ιστορία που όπως φαίνεται θα πάει πολύ μακριά.
Γυρίζοντας το χρόνο πίσω στη δεκαετία του 1970 βλέπουμε ότι τα πράγματα ήταν πολύ ρομαντικά (και) στα γήπεδα σε σχέση με τώρα. Μπορούσες να δεις ένα ματς σε όποιο γήπεδο ήθελες, σε όποια θύρα γούσταρες, να πανηγυρίσεις το γκολ της ομάδας σου χωρίς να κινδυνεύεις και το μόνο που ρίσκαρες ήταν να φας λίγο κράξιμο άντε και καμιά σφαλιάρα (σπάνια). Η πιο ακραία λέξη που μπορούσες να ακούσεις σε μορφή συνθήματος ήταν, για παράδειγμα, «κουρέλες». Αυτό συνέβαινε όχι μόνο γιατί υπήρχε η περιβόητη φίλαθλη νοοτροπία, αλλά κυρίως γιατί ο πολύς κόσμος ήταν «μαζεμένος» εξαιτίας της χούντας, φοβόταν σε μεγάλο βαθμό την αστυνομία και πρόσεχε τις αντιδράσεις του.
Ο σύνδεσμος που πήρε το όνομα του απο τη θύρα 4 του γηπέδου της Τούμπας - το μέρος που μαζευότανε οι φανατικοί οπαδοί του ΠΑΟΚ – κατάφερε να το αλλάξει αυτό. Απο τα τέλη της δεκαετίας του 1970, στην Τούμπα υπάρχει μόνο ΠΑΟΚ. Τα χρόνια της αθωότητας είχαν περάσει ανεπιστρεπτί. Οι φιλοξενούμενοι απο άλλες ομάδες θα κάνουν την τιμή να μας ξανάρθουνε οργανωμένα στα τέλη της δεκαετίας του 1980. Τότε που τους πήρε απο το χεράκι ο αστυνομικός, μπήκε μπροστά η ασπίδα των ΜΑΤ και ο κάθε πικραμένος ένιωσε βασιλιάς μπαίνοντας στην Τούμπα 10 λεπτά μετά την έναρξη του αγώνα.
Η καθολική αποδοχή που γνώρισε η 4 απο τον κόσμο του ΠΑΟΚ φαίνεται απο την αρχή. Μπροστάρηδες στο σύνδεσμο ο Μάκης, ο Νίκος και ο Ιγνάτης και από πίσω ακολουθούνε όλοι. Από τις πρώτες μέρες άτομα απο διαφορετικές συνοικίες κατηφόριζαν στα γραφεία του συνδέσμου για να γραφτούνε μέλη, κάτι που συμβαίνει μέχρι σήμερα. Παιδιά απο Χαριλάου, Τούμπα, Καλαμαριά, Κέντρο, Άνω πόλη, Σταυρούπολη, που τους ενώνει η τρέλα και η πώρωση για τον ΠΑΟΚ, κάνουν στέκι τους το χαμηλοτάβανο.
Η 4 απο την αρχή θέτει σαν πρώτο στόχο να ενισχύει παντού την ομάδα του ΠΑΟΚ, όπου και αν παίζει αυτή. Αν θες να λέγεσαι οπαδός του ΠΑΟΚ πρέπει να είσαι συνεχώς on tour και πράγματι έτσι γίνεται. Στο βιβλίο του Κυριάκου Καρακουλακίδη «Η χρυσή δεκαετία του ΠΑΟΚ» που κυκλοφόρησε το 1980 αναφέρεται χαρακτηριστικά στις σελίδες 8-9: «Ο ΣΦ ΠΑΟΚ ΘΥΡΑ 4, ο πρώτος αναμφισβήτητα σύνδεσμος του ΠΑΟΚ σήμερα, αριθμεί περισσότερα απο 400 μέλη που διακρίνονται ιδιαίτερα για τον φανατισμό τους και την αγάπη τους για την ομάδα.
Σε όλα τα εντός έδρας παιχνίδια είναι οι πρώτοι που πηγαίνουν στο γήπεδο για να οργανώσουν την κερκίδα και στο τέλος είναι οι τελευταίοι που φεύγουν πανηγυρίζοντας πάντα με έξαλλο τρόπο τις επιτυχίες του ΠΑΟΚ. Ο σύνδεσμος ιδρύθηκε το 1976 και το όνομα του το πήρε απο τη θύρα 4 του σταδίου. Όπου και αν αγωνίζεται ο ΠΑΟΚ, είτε εντός, είτε εκτός Ελλάδας, ένα τουλάχιστον πούλμαν της θύρας 4 βρίσκεται στο γήπεδο για να ενθαρρύνει και να εμψυχώσει τους παίκτες του ΠΑΟΚ. Απο τους ιδρυτές και πρώτους διοικήσαντες τον σύνδεσμο ήταν οι Κατερτζιδέλης Ιγνάτης, Μαυρομιχάλης Θωμάς, Αλεξάκης Γιώργος, Τζιτζής Γιάννης, Σουρής Χρήστος, Νακίου Κώστας, Κουρέας Θόδωρος.
Η θύρα 4 αποτελεί το πιο ζωντανό και εκδηλωτικό τμήμα των φιλάθλων του ΠΑΟΚ και συνεχίζει πάντα να προσφέρει τις πολύτιμες υπηρσίες της στο σύλλογο. Τα μέλη της δεν υπολογίζουν χρήματα ή κούραση προκειμένου να ενισχύσουν ηθικά την ομάδα και δίνουν καθημερινά τη μάχη τους για το μεγαλείο του ΠΑΟΚ. Η σημερινή διοίκηση συνεχίζει την εποικοδομητική και μεγάλη της προσφορά στον ΠΑΟΚ, ενώ καθημερινά ο σύνδεσμος πλαισιώνεται και απο άλλα νέα και ενθουσιώδη στελέχη».
Ο σύνδεσμος δεν διστάζει να τα βάλει με προέδρους του ΠΑΟΚ, όταν θεωρεί πως δεν μπορούν να βοηθήσουν άλλο την ομάδα. Για παράδειγμα μετά το χαμένο νταμπλ της περιόδου 1977-78 ο σύνδεσμος έρχεται σε ανοιχτή κόντρα με τον τότε πρόεδρο Παντελάκη (συχωρεμένος πλέον), πιστεύοντας ότι έχει κάνει πολλά λάθη και ότι ο κύκλος του έχει κλείσει για τον ΠΑΟΚ. Τότε βγήκανε και τα συνθήματα που έμειναν στην ιστορία «Φαλάκρα παραιτήσου-δεν είναι μαγαζί σου» και«Π-Α-Ο-και Κ έχουν ιστορία κύριε φαλάκρα». Αυτά τα συνθήματα, με ορισμένες παραλλαγές, θα τα μάθουν και οι επόμενες γενιές των οπαδών του ΠΑΟΚ στο μέλλον όταν θα χρειαστεί να στραφούμε ενάντια στους επόμενους προέδρους του ΠΑΟΚ.
Εκτός απο το ποδόσφαιρο, ο ΣΦ ΠΑΟΚ ΘΥΡΑ 4 στηρίζει και τα άλλα τμήματα του συλλόγου. Απο τις αρχές της δεκαετίας του 1980 αρχίζει να υπάρχει μόνιμα κερκίδα στο πέταλο του Παλέ ενώ βγαίνει πουλμανάκι και για τα εκτός έδρας ματς. Τα εκτός έδρας ματς με ομάδες - συνοικίες των Αθηνών κρύβουν πολλές συγκινήσεις και μένουν στην ιστορία. Ο λαός του ΠΑΟΚ, μέσω της 4, επισκέπτεται έδρες σαν του Ιωνικού Νικαίας όσο αντίξοες και αν είναι οι συνθήκες για να μετρήσει τις δυνάμεις του αφού όπως και να έχει στη Θεσσαλονίκη είναι μονοπώλιο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η παρουσία του κόσμου στον τελικό του κυπέλλου Ελλάδας το 1984 εναντίον του Αρη Θεσσαλονίκης. Όλο το Παλέ είναι ασφυκτικά γεμάτο απο οπαδούς του ΠΑΟΚ και μπορείς με το ζόρι να δεις λίγους φιλάθλους της αντίπαλης ομάδας στις θύρες 8-9-10.
Το πρωτάθλημα του 1985 στο ποδόσφαιρο βρίσκει το σύνδεσμο σε ακμαιότατη περίοδο. Τα λεωφορεία της 4 είναι παντού και βιώνουν στιγμές ΠΑΟΚτσήδικου μεγαλείου. Μεγάλες εκστρατείες σε Λάρισα και Αθήνα, τρελή πορεία στο Αιγάλεω και η δικαίωση έρχεται στη Νέα Σμύρνη. Ο ΠΑΟΚ μετά το σφύριγμα της λήξης είναι για δεύτερη φορά πρωταθλητής Ελλάδας. Στο γυρισμό απο τη Νέα Σμύρνη γίνεται και η περιβόητη συνάντηση με τους κόκκινους στην Αλαμάνα. Μετά απο αρκετή ώρα η κατάληξη της μάχης βρίσκει τους οπαδούς του ΠΑΟΚ να βάζουν φωτιά για να αναγκαστούν οι κόκκινοι να βγουν απο τα χωράφια.
Ο σύνδεσμος στη συνέχεια της δεκαετίας του 1980 θα έρθει σε μεγάλη ρήξη με τους διοικούντες του ΠΑΟΚ γιατί ο σύλλογος μικραίνει και οι ανταγωνιστές μας απο την Αθήνα και τον Πειραιά ολοένα και μεγαλώνουν. Με το πέρασμα του χρόνου και κάνοντας την αυτοκριτική μας, είναι αλήθεια πως σαν σύνδεσμος φανήκαμε αμείλικτοι μαζί τους γιατί όσο καλή θέληση και να είχαν δεν μπορούσαν να κοντράρουν τον Ολυμπιακό του Κοσκωτά και τον Παναθηναϊκό του Βαρδινογιάννη. Ούτε καν την ΑΕΚ του Γιδόπουλου.
Στην αρχή η κόντρα είναι με το Χάρη Σαββίδη (συχωρεμένος πλέον και αυτός και παλιός τερματοφύλακα του ΠΑΟΚ προτού γίνει πρόεδρος). Ο ΠΑΟΚ διεκδικεί το πρωτάθλημα την περίοδο 1987-88, αλλά καταλήγει 8ός την επόμενη χρονιά και αφού έχει προηγηθεί η ντροπιαστική πώληση – πακέτο παίκτη και προπονητή (Μπανιώτης και Λίμπρεχτς) στον Ολυμπιακό. Στη συνέχεια έρχεται ο Γιάννης Δεδέογλου και τελικά η ΠΑΕ ΠΑΟΚ πάει στα χέρια του Βουλινού.
Σε αυτό το διάστημα, έχει αρχίσει και η περίοδος αναγέννησης στο μπάσκετ του ΠΑΟΚ. Η ομάδα κάθε χρόνο βελτιώνεται και προσπαθεί να πάρει τους τίτλους που της αξίζουν. Ο λαός του ΠΑΟΚ παρόλο που βλέπει την ομάδα να μην τα καταφέρνει πεισμώνει και τη στηρίζει με όλο του το είναι. Οι παλιότεροι θυμούνται ακόμα με ευθυμία τις κερκίδες του Παλέ γεμάτες απο τη μεριά μας με την οπαδική αφρόκρεμα της πόλης και τις κερκίδες των κίτρινων φιλάθλων γεμάτες νομοταγείς πολίτες, γυναικόπαιδα και γούνες που μας φώναζαν «βρίστε, βρίστε να δείξετε ποιοι είστε». Όσο και να προσπαθείς δε γίνεται να συγκρατήσεις τα γέλια σου όταν μετά απο κάποια χρόνια βλέπεις αυτούς τους πουθενάδες να προσπαθούν να το παίξουν οπαδοί – πάντα με τη βοήθεια της αστυνομίας βέβαια.
Μεγάλη στιγμή για τον κόσμο του ΠΑΟΚ και για τον σύνδεσμο είναι το ματς με τη Νάπολι του κορυφαίου Ντιέγκο Μαραντόνα το 1988. Η κερκίδα της Τούμπας βρίσκεται σε μεγάλα κέφια και αναγκάζει τον καλύτερο ποδοσφαιριστή του πλανήτη να υποκλιθεί στον ασπρόμαυρο λαό. Πριν απο εκείνο το ματς ο λαός του ΠΑΟΚ έχει ήδη προλάβει να φορέσει ανάποδα τα μπουφάν fly και να γεμίσει με πορτοκαλί χρώμα τη θύρα 4 (για αυτό άλλωστε και ο σύνδεσμος συμπαθεί το συγκεκριμένο χρώμα), να γυρίσει τις πλάτες σε σύνθημα, να βγάλει τις μπλούζες και να κάνει οργανωμένες εκδρομές για τις έδρες των τριών της Αθήνας.
Για να έρθουν οργανωμένα οι κόκκινοι στην Τούμπα (μετά τα αθώα χρόνια της δεκαετίας του 1970) έπρεπε να φτάσουμε στις 12/2/1989. Τριακόσια άτομα βιώνουν στο πετσί τους τι εστί Τούμπα και ακόμα θυμούνται την υποδοχή που είχε προετοιμαστεί ειδικά για αυτούς. Στην αμέσως επόμενη επίσκεψη του ΠΑΟΚ στο Καραϊσκάκη, δεν δίνονται επίσημα εισιτήρια στον κόσμο μας, αλλά αυτό δεν έχει σημασία. Τετρακόσιοι οπαδοί του ΠΑΟΚ κατεβαίνουν με λεωφορεία και με τρένο, μπαίνουν μέσα στο γήπεδο και παρά τον καταιγισμό αντικειμένων και τις επιθέσεις που δέχονται απο τους κόκκινους που έχουν μπει μέσα στον αγωνιστικό χώρο, δείχνουν έμπρακτα γιατί ο οπαδός του ΠΑΟΚ έχει διαφορετικό DNA απο τους υπόλοιπους.
Μετά τις αρχές του 1990 ο σύνδεσμος αλλάζει και ο Μάκης αρχίζει να αποστασιοποιείται . Τα άτομα που τον «φτιάξανε», τον καταξιώσανε και τον γιγαντώσανε σιγά σιγά αποσύρονται απο το προσκήνιο, ο καθένας για τους δικούς του, και απόλυτα σεβαστούς, λόγους. Επίσης έχουν αποχωρήσει απο την 4 αρκετοί για να ιδρύσουν άλλους συνδέσμους. Στο σύνδεσμο είναι ο Παναγιώτης στο γραφείο, ο Μίλης και πρόεδρος ο Αντώνης Κλαδάς, ένα άτομο κοινής αποδοχής που μεγάλωσε μέσα στο χαμηλοτάβανο. Η σεζόν 1991-92 αρχίζει με κόντρα αφού ο Βουλινός δημιουργεί προβλήματα στον ΠΑΟΚ.
Το φιάσκο με τον Καραπιάλη, οι ελάχιστες μεταγραφές (Τζούρτζεβιτς, Γκάμπριτς, Οικονομίδης) και κυρίως το θέμα του Μαγκντί φέρνουν τον σύνδεσμο σε ανοιχτή κόντρα με τη διοίκηση. Η ομάδα πηγαίνει σε διπλό τελικό με τον Ολυμπιακό, αλλά η 4 δεν βάζει λεωφορείο για το Καραϊσκάκη. Μετά τα γεγονότα με την Παρί Σεν Ζερμέν την 1η Οκτωβρίου του 1992 έρχεται η οριστική ρήξη.
Ο σύνδεσμος, και ο Αντώνης προσωπικά, ενοχοποιούνται απο το Βουλινό. Ο Βουλινός με αφορμή τα επεισόδια βρήκε πάτημα για να κυνηγήσει τον σύνδεσμο. Μηνύσεις, κυνηγητά και δημόσια σπίλωση του ονόματος του Αντώνη, τον οδηγούν στην απόφαση να επιλέξει την έντιμη λύση της φυγής. Η επίσημη δικαίωση για τον Αντώνη - γιατί ανεπίσημα όλοι ξέραμε την αθωότητά του - ήρθε αρκετά χρόνια μετά απο τα ελληνικά δικαστήρια.
Ο σύνδεσμος ξεκινάει αποχή και πρόεδρος αναλαμβάνει ο Άκης Πετρίδης με τη σημαντική βοήθεια μιας παρέας παιδιών που ήταν γύρω στα 18 και βοήθησαν τα μέγιστα στη λειτουργία του συνδέσμου. Ο Βουλινός συνεχίζει το καταστροφικό του έργο, όμως τα χρυσά χρόνια του μπάσκετ φέρνουν τρομερή συσπείρωση στο χαμηλοτάβανο. Βιώνουμε μεγάλες διακρίσεις σε εγχώριες και ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Επίσης γίνονται εκδρομές σε όλα τα γήπεδα σε Ελλάδα και Ευρώπη και το Παλέ μετατρέπεται σε απόρθητο φρούριο. Μερικές φορές οι ουρές για ένα εισιτήριο – μαγικό χαρτάκι στο Παλέ ξεκινούσαν απο τα γραφεία της 4 και έφταναν μέχρι την Εγνατία. Το Σεπτέμβρη του 1994 σπάμε την ποδοσφαιρική αποχή στο παιχνίδι με τον Εθνικό.
Την επόμενη περίοδο έρχεται ο εφιάλτης. Ο ΠΑΟΚ παλεύει για να σωθεί στην κατηγορία και ο πόλεμος εναντίον του Βουλινού βρίσκεται στην κορύφωσή του. Τελικά ο ΠΑΟΚ σώζει την κατηγορία – σε μία χρονιά γεμάτη επεισόδια - για να μπορεί να περηφανεύεται ότι είναι η μόνη ομάδα μαζί με τους 3 των Αθηνών που αγωνίζεται ανελλιπώς στην Α εθνική και ο Βουλινός φεύγει. Μεγάλο ρόλο στην αφύπνιση του κόσμου έπαιξε η έκδοση της εβδομαδιαίας εφημερίδας «ο ΠΑΟΚτσής» το Σεπτέμβριο του 1995, που ήταν αποτέλεσμα κοινής προσπάθειας απο μία ομοσπονδία συνδέσμων.
Ο λαός του ΠΑΟΚ είχε αποφασίσει να διοργανώσει ένα μεγάλο συλλαλητήριο για να φύγει ο Βουλινός και λίγο προτού γίνει πράξη αυτό, η τότε πράσινη κυβέρνηση ανέλαβε πρωτοβουλίες για να αλλάξει χέρια ο ΠΑΟΚ. Στις 4/11/1996 μια παρέα ατόμων που βρίσκονται στο σύνδεσμο δεν ανέχονται να ξεφτιλίζεται το όνομα του συλλόγου στην εκπομπή «Η Δίκη» που παρουσίαζε ο Θωμαίδης στην ΕΤ3 και πάνε μια βόλτα απο τα γειτονικά στούντιο. Η εκπομπή διακόπτεται, η οθόνη μαυρίζει και όλοι πλέον γίνονται πιο προσεκτικοί όταν μιλάνε δημόσια για τον ΠΑΟΚ.
Σιγά σιγά τα ηνία του συνδέσμου αναλαμβάνει ο Τάσος Καναράκης και η 4 παίζει και αυτή ρόλο στο να αλλάξει ιδιοκτησιακό καθεστώς η ΠΑΕ ΠΑΟΚ. Το μέλλον δείχνει ευοίωνο για τον ΠΑΟΚ όμως στο σύνδεσμο ξεκινάνε προστριβές οι οποίες πηγάζουν από την επιθυμία ορισμένων μελών να έρθει προπονητής στο μπάσκετ του ΠΑΟΚ ο μεγαλύτερος αντιΠΑΟΚτσής που έχει γεννηθεί ποτέ. Οι εντάσεις κορυφώνονται εξαιτίας της στήριξης που παρέχουν τα ίδια άτομα στον τότε πρόεδρο της ΚΑΕ Αλεξόπουλο, τη στιγμή που ο λαός του ΠΑΟΚ έχει ξεσηκωθεί εναντίον του.
Τα προβλήματα αυτά φέρνουν ακυβερνησία στο σύνδεσμο, μένει μόνος του ο Νίκος, ενώ την ίδια ώρα τα οικονομικά πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο. Για ένα περίπου χρόνο τα μέλη σκορπίζονται και το Δεκέμβρη του 1997 ξεκινάει μία προσπάθεια με επικεφαλής τον Χριστόφορο προκειμένου ο σύνδεσμος να ανακτήσει ξανά τη χαμένη του αίγλη. Κάτι που γίνεται πολύ πιο γρήγορα από ότι περιμέναμε. Ο κόσμος επιστρέφει στην Παλαιών Πατρών Γερμανού και τα πούλμαν για Φιλαδέλφεια, ΟΑΚΑ, Καραϊσκάκη (με Εθνικό), Πάτρα κτλ που ξεκινούν από την Καμάρα είναι περισσότερα από ποτέ.
Τον Αύγουστο του 1998 – πριν το ματς με τους Ρέιντζερς μέσα στη Γλασκόβη – παρατηρούνται και πάλι κάποια προβλήματα και τα ηνία του συνδέσμου παίρνει και πάλι ο Καναράκης και ο σύνδεσμος συνεχίζει να είναι πολύ δυνατός. Το 1999 ξεκινάει με την κατάκτηση του κυπέλλου μπάσκετ μέσα στο ΣΕΦ. Επίσης το Μάρτιο του 1999 η 4 κρεμάει την εφημερίδα της στα περίπτερα για να γνωστοποιήσει τις απόψεις της στον κόσμο του ΠΑΟΚ. Η κατάκτηση των 2 κυπέλλων από την ομάδα στο ποδόσφαιρο βρίσκει τον σύνδεσμο να εξελίσσεται, να μεγαλώνει και παράλληλα να έχει ξεκινήσει ήδη την αντιπολίτευση στον Μπατατούδη και στα σκοτεινά σημεία της παρουσίας του.
Τα λεωφορεία του συνδέσμου φεύγουν από την Εθνικής Αμύνης και από τα παλιά ΚΤΕΛ Βεροίας στην οδό Γιαννιτσών. Ταυτόχρονα ο σύνδεσμος έχει ραδιοφωνική εκπομπή και έχει ξεκινήσει μία προσπάθεια να δημιουργήσει πυρήνες του ΠΑΟΚ και της 4 σε όλη την Ελλάδα. Η προσπάθεια ήταν καλοπροαίρετη και φιλόδοξη, αλλά κρίνοντας εκ του αποτελέσματος πρέπει να πούμε ότι η κίνηση δεν είχε επιτυχία. Κάποιοι σύνδεσμοι δεν άξιζαν να έχουν το όνομα της 4 και ο σύνδεσμος πρέπει να κρίνεται για όσα κάνει αυτός και μόνο αυτός. Ούτε να χρεώνεται τις πράξεις άλλων, ούτε να καπελώνει άλλους.
Μετά το 2004 ο σύνδεσμος ασχολείται σχεδόν αποκλειστικά με το να γράψει μαζικά μέλη στον ΑΣ ΠΑΟΚ που μέχρι πρότινος είχε μετατραπεί σε κλειστό κλαμπ για την παρέα του Κατσαρή και του Πανελούδη. Καταφέρνει να σώσει το γήπεδο, να αυξήσει σημαντικά τα μέλη του ερασιτέχνη και στη συνέχεια στηρίζει συγκεκριμένο ψηφοδέλτιο στις εκλογές του ΑΣ ΠΑΟΚ το καλοκαίρι του 2006. Την ίδια ώρα ο λαός του ΠΑΟΚ πολεμά το Γούμενο με κάθε τρόπο, ο σύνδεσμος συμμετέχει στις κινητοποιήσεις, αλλά όχι στο βαθμό που θα έπρεπε, ούτε στην πρώτη γραμμή.
Όλα αυτά δεν περνάνε απαρατήρητα και αρκετά μέλη του συνδέσμου θέλουν να αλλάξει η κατάσταση και να γίνει στροφή σε πιο οπαδικά θέματα που έχουν παραμεληθεί εδώ και χρόνια. Η έλευση του Ζαγοράκη στην ΠΑΕ ΠΑΟΚ δημιουργεί νέα δεδομένα για όλους μας.
Το Σεπτέμβριο του 2007, μετά απο γενική συνέλευση, η 4 αλλάζει ξανά σελίδα. Κάποια άτομα (που για διάφορους λόγους είχαν φύγει απο το σύνδεσμο) επιστρέφουν ενώ ενεργοποιούνται περισσότερο και μέλη του συνδέσμου που είχαν αποστασιοποιηθεί. Μαζί με τους προηγούμενους, έρχονται και πολλά νεαρά παιδιά ηλικίας 17-18 χρονών που βρίσκουν το μέρος που τους εκφράζει και τα άτομα που πρέπει. Ο σύνδεσμος αλλάζει ριζικά τη λειτουργία του για να προσαρμοστεί στην απαιτητική εποχή μας.
Ναι μεν υπάρχει το απαραίτητο διοικητικό συμβούλιο, όπως ορίζει το καταστατικό του συνδέσμου, αλλά όλες οι αποφάσεις παίρνονται ισότιμα. Οι αρχές της αυτό-οργάνωσης και της αλληλεγγύης ανάμεσα στα ενεργά μέλη του συνδέσμου είναι αδιαπραγμάτευτες. Το αποτέλεσμα είναι να γεμίζει ο σύνδεσμος με κόσμο καθημερινά κάτι που μετουσιώνεται αυτομάτως σε θετική ενέργεια προς τον ΠΑΟΚ και τους οπαδούς του. Το καλοκαίρι του 2008 ο σύνδεσμος κάνει το τεράστιο πανό που καλύπτει σχεδόν όλη τη θύρα 4.
Ο σύνδεσμος συνειδητά σταματάει να έχει ραδιοφωνική εκπομπή και ό,τι θέλει να πει στα μέλη του και γενικότερα στον κόσμο του ΠΑΟΚ το κάνει μέσω της επίσημης ιστοσελίδας του www.paokgate4.gr. Επίσης αναγνωρίζει σαν συνδέσμους που φέρουν το όνομα «ΘΥΡΑ 4» μόνο όσους βρίσκονται εκτός Ελλάδας. Όπως π.χ. το σύνδεσμο - στολίδι που έχουμε στις Βρυξέλλες.
Ο ΣΦ ΠΑΟΚ ΘΥΡΑ 4 ξεκινάει ανένδοτο αγώνα ενάντια στο χουντικό νόμο Ορφανού, που περιλαμβάνει πορεία στις φυλακές Κομοτηνής, παρέμβαση στη ΔΕΘ, ενημερωτικά φυλλάδια και αφίσες, συνέντευξη τύπου, πορείες στους δρόμους της Θεσσαλονίκης και βέβαια τη μεγαλύτερη μηχανοκίνητη πορεία αλληλεγγύης που έχει γίνει στην ιστορία των ελληνικών φυλακών (Φυλακές Διαβατών – 9/4/2008). Εκδρομές γίνονται παντού και όπου και αν παίζει ο ΠΑΟΚ σε ποδόσφαιρο και μπάσκετ ένα λεωφορείο της 4 είναι εκεί (πολλές φορές τα λεωφορεία είναι περισσότερα και ενίοτε συνοδεύονται με αεροπλάνα).
Στην Τρίπολη, στο Ηράκλειο, στη Φυλή, στη Λάρισα, στην Πάτρα, στη Λειβαδιά, στην Καβάλα, στην Ξάνθη, στις Σέρρες, στον Βόλο, στο Περιστέρι, στη Νέα Σμύρνη, στο Μαρούσι, στην Κυψέλη, στη Ρώμη, στο Όσλο, στο λατρεμένο Άμστερνταμ, στην Κωνσταντινούπολη, στο Μπρίζ, στο Βιγιαρεάλ, στη Μόσχα. Σε όσα γήπεδα δεν πήγαμε είναι γιατί δεν μας αφήνει το κράτος ή δεν μας θέλει η ΠΑΕ. Ταυτόχρονα ο ΠΑΟΚ στο ποδόσφαιρο κάνει τις καλύτερες σεζόν των τελευταίων 20 χρόνων, χτυπάει το πρωτάθλημα και η Τούμπα γεμίζει κάθε Κυριακή. Οι εικόνες από τη φλεγόμενη θύρα 4 γίνονται συνώνυμες του ελληνικού πρωταθλήματος.
Η ασυμβίβαστη νοοτροπία της 4, οι θέσεις που κατά καιρούς εκφράζει δημόσια και οι πρωτοβουλίες που παίρνει (π.χ. εκδηλώσεις στήριξης σε φυλακισμένους οπαδούς, αντιεμπορικό δόγμα, κάλεσμα για μη πληρωμή των διοδίων, απαξίωση των μαϊντανών του ραδιοφώνου και του ίντερνετ, προσωπικές επισκέψεις σε όσους την είδαν ΠΑΟΚάρχες) ενοχλούν πολύ κόσμο μέσα και έξω απο τον ΠΑΟΚ.
Γνωρίζουμε καλά ότι δεν έχουμε μόνο συναγωνιστές και φίλους, αλλά και άτομα που έχουν μεγάλο κόμπλεξ με την πάρτη μας. Αυτό μας γεμίζει περηφάνια και δείχνει πως βρισκόμαστε στο σωστό δρόμο γιατί είναι δεδομένο πως σε αυτή τη ζωή δεν γίνεται να τα έχεις καλά με όλους. Η μαχητική στάση του συνδέσμου προκαλεί και προβλήματα αστυνομικής φύσεως με κλασικό παράδειγμα το λεωφορείο για Λιβαδειά που δεν μας άφησε η αστυνομία να ξεκινήσουμε και την «επίσκεψη» από τις αρχές την Παρασκευή 30/4/2010.
Κλείνοντας αυτό το κείμενο και αφού υποσχόμαστε ότι θα περάσουν πολλά χρόνια μέχρι να ξαναμιλήσουμε για εμάς με τόσο εκτενή τρόπο πρέπει να πούμε ότι αναγνωρίζουμε τα μικρά και μεγάλα λάθη που κάναμε στο παρελθόν και ενδεχομένως να κάνουμε στο μέλλον. Η αυτοκριτική μας βοηθάει να βελτιωνόμαστε και ποτέ δεν τη φοβηθήκαμε. Ταυτόχρονα όμως είμαστε και περήφανοι για όλα όσα έκανε ο σύνδεσμος αυτά τα χρόνια. Είμαστε περήφανοι για το τιμημένο πανό που κρεμιέται στα κάγκελα της 4Α – μακράν το πιο διαχρονικό και ιστορικό πανό των ελληνικών γηπέδων, για τους τενεκέδες με τις πέτρες στο Καυτατζόγλειο, για την κατάληψη της 3, για τις εκδρομές μας σε αγώνες που είχαμε εισιτήρια – αλλά και σε ματς που δεν είχαμε, για τις κερκίδες μας, για τις πορείες μας, για την εφημερίδα μας – τόσο την έντυπη, όσο και την ηλεκτρονική και για την έντιμη στάση μας όλη αυτή τη μακρά περίοδο.
Ένα πράγμα μπορούμε να υποσχεθούμε μόνο για το μέλλον. Ο αγώνας συνεχίζεται.
Είναι αλήθεια ότι νιώθουμε κάπως αμήχανα γιατί σε αυτό το κείμενο αναγκαστικά θα μιλήσουμε για εμάς, κάτι που κάνουμε σπάνια. Γνωρίζουμε καλά ότι δεν έχει καμία σημασία να μιλάς κολακευτικά για τον εαυτό σου. Επιπλέον η αλαζονεία, η επίδειξη και η έπαρση δεν έχουν καμία θέση στο σύνδεσμο, αλλά σε ένα επετειακό κείμενο αναγκαστικά θα πούμε για όσα έκανε ο σύνδεσμος σε αυτή την πορεία του μέσα στο χρόνο.
Ο σύνδεσμος ιδρύθηκε με σκοπό να συσπειρώσει και να οργανώνει τον κόσμο του ΠΑΟΚ που εκείνη την εποχή είχε την τύχη να θαυμάζει στα γήπεδα μία μαγική ποδοσφαιρική ομάδα. Ο ΣΦ ΠΑΟΚ ΘΥΡΑ 4 δεν είναι χρονικά ο πρώτος σύνδεσμος του ΠΑΟΚ αφού είχαν προηγηθεί άλλοι τόσο στη Θεσσαλονίκη όσο και στην Αθήνα. Είναι όμως ο πρώτος σύνδεσμος με τη σημερινή έννοια του όρου. Ένα μέρος στο οποίο δεν υπάρχει καμία άλλη δραστηριότητα. Ένα μέρος που δεν σταμάτησε ποτέ να λειτουργεί. Ένα μέρος που δεν είναι λίγο μαγαζί και λίγο σύνδεσμος, δεν είναι λίγο γραφείο και λίγο σύνδεσμος, δεν είναι λίγο καφενείο και λίγο σύνδεσμος. Ένα μέρος που ανοίγει κάθε μέρα με συγκεκριμένο ωράριο και ο ενεργός πυρήνας των ατόμων που συχνάζουν εκεί διακατέχεται απο μία καθορισμένη οπαδική ιδεολογία.
Το πρώτο καταστατικό του συνδέσμου υπογράφουν οι Νακίου Κώστας, Μαυρομιχάλης Θωμάς, Κουρέας Θόδωρος, Αλεξάκης Γιώργος, Βάκχος Ευστάθιος, Τζίτζης Γιάννης, Νικολαίδης Κωνσταντίνος, Παναγιωτίδης Γιώργος, Νακίου Λεωνίδας, Γιατράς Διονύσιος, Διδασκάλου Δημήτριος, Μοσχίδης Μόσχος, Παπαδόπουλος Γιώργος, Τζιρογιάννης Δημήτρης, Καβράκος Δημήτρης, Σπυριδάκης Σπύρος, Παπαδόπουλος Πέτρος, Κοντάκης Στέλιος, Αγγελίδης Κώστας, Παπαδόπουλος Πρόδρομος και η ιστορία ξεκινάει. Μία ιστορία που όπως φαίνεται θα πάει πολύ μακριά.
Γυρίζοντας το χρόνο πίσω στη δεκαετία του 1970 βλέπουμε ότι τα πράγματα ήταν πολύ ρομαντικά (και) στα γήπεδα σε σχέση με τώρα. Μπορούσες να δεις ένα ματς σε όποιο γήπεδο ήθελες, σε όποια θύρα γούσταρες, να πανηγυρίσεις το γκολ της ομάδας σου χωρίς να κινδυνεύεις και το μόνο που ρίσκαρες ήταν να φας λίγο κράξιμο άντε και καμιά σφαλιάρα (σπάνια). Η πιο ακραία λέξη που μπορούσες να ακούσεις σε μορφή συνθήματος ήταν, για παράδειγμα, «κουρέλες». Αυτό συνέβαινε όχι μόνο γιατί υπήρχε η περιβόητη φίλαθλη νοοτροπία, αλλά κυρίως γιατί ο πολύς κόσμος ήταν «μαζεμένος» εξαιτίας της χούντας, φοβόταν σε μεγάλο βαθμό την αστυνομία και πρόσεχε τις αντιδράσεις του.
Ο σύνδεσμος που πήρε το όνομα του απο τη θύρα 4 του γηπέδου της Τούμπας - το μέρος που μαζευότανε οι φανατικοί οπαδοί του ΠΑΟΚ – κατάφερε να το αλλάξει αυτό. Απο τα τέλη της δεκαετίας του 1970, στην Τούμπα υπάρχει μόνο ΠΑΟΚ. Τα χρόνια της αθωότητας είχαν περάσει ανεπιστρεπτί. Οι φιλοξενούμενοι απο άλλες ομάδες θα κάνουν την τιμή να μας ξανάρθουνε οργανωμένα στα τέλη της δεκαετίας του 1980. Τότε που τους πήρε απο το χεράκι ο αστυνομικός, μπήκε μπροστά η ασπίδα των ΜΑΤ και ο κάθε πικραμένος ένιωσε βασιλιάς μπαίνοντας στην Τούμπα 10 λεπτά μετά την έναρξη του αγώνα.
Η καθολική αποδοχή που γνώρισε η 4 απο τον κόσμο του ΠΑΟΚ φαίνεται απο την αρχή. Μπροστάρηδες στο σύνδεσμο ο Μάκης, ο Νίκος και ο Ιγνάτης και από πίσω ακολουθούνε όλοι. Από τις πρώτες μέρες άτομα απο διαφορετικές συνοικίες κατηφόριζαν στα γραφεία του συνδέσμου για να γραφτούνε μέλη, κάτι που συμβαίνει μέχρι σήμερα. Παιδιά απο Χαριλάου, Τούμπα, Καλαμαριά, Κέντρο, Άνω πόλη, Σταυρούπολη, που τους ενώνει η τρέλα και η πώρωση για τον ΠΑΟΚ, κάνουν στέκι τους το χαμηλοτάβανο.
Η 4 απο την αρχή θέτει σαν πρώτο στόχο να ενισχύει παντού την ομάδα του ΠΑΟΚ, όπου και αν παίζει αυτή. Αν θες να λέγεσαι οπαδός του ΠΑΟΚ πρέπει να είσαι συνεχώς on tour και πράγματι έτσι γίνεται. Στο βιβλίο του Κυριάκου Καρακουλακίδη «Η χρυσή δεκαετία του ΠΑΟΚ» που κυκλοφόρησε το 1980 αναφέρεται χαρακτηριστικά στις σελίδες 8-9: «Ο ΣΦ ΠΑΟΚ ΘΥΡΑ 4, ο πρώτος αναμφισβήτητα σύνδεσμος του ΠΑΟΚ σήμερα, αριθμεί περισσότερα απο 400 μέλη που διακρίνονται ιδιαίτερα για τον φανατισμό τους και την αγάπη τους για την ομάδα.
Σε όλα τα εντός έδρας παιχνίδια είναι οι πρώτοι που πηγαίνουν στο γήπεδο για να οργανώσουν την κερκίδα και στο τέλος είναι οι τελευταίοι που φεύγουν πανηγυρίζοντας πάντα με έξαλλο τρόπο τις επιτυχίες του ΠΑΟΚ. Ο σύνδεσμος ιδρύθηκε το 1976 και το όνομα του το πήρε απο τη θύρα 4 του σταδίου. Όπου και αν αγωνίζεται ο ΠΑΟΚ, είτε εντός, είτε εκτός Ελλάδας, ένα τουλάχιστον πούλμαν της θύρας 4 βρίσκεται στο γήπεδο για να ενθαρρύνει και να εμψυχώσει τους παίκτες του ΠΑΟΚ. Απο τους ιδρυτές και πρώτους διοικήσαντες τον σύνδεσμο ήταν οι Κατερτζιδέλης Ιγνάτης, Μαυρομιχάλης Θωμάς, Αλεξάκης Γιώργος, Τζιτζής Γιάννης, Σουρής Χρήστος, Νακίου Κώστας, Κουρέας Θόδωρος.
Η θύρα 4 αποτελεί το πιο ζωντανό και εκδηλωτικό τμήμα των φιλάθλων του ΠΑΟΚ και συνεχίζει πάντα να προσφέρει τις πολύτιμες υπηρσίες της στο σύλλογο. Τα μέλη της δεν υπολογίζουν χρήματα ή κούραση προκειμένου να ενισχύσουν ηθικά την ομάδα και δίνουν καθημερινά τη μάχη τους για το μεγαλείο του ΠΑΟΚ. Η σημερινή διοίκηση συνεχίζει την εποικοδομητική και μεγάλη της προσφορά στον ΠΑΟΚ, ενώ καθημερινά ο σύνδεσμος πλαισιώνεται και απο άλλα νέα και ενθουσιώδη στελέχη».
Ο σύνδεσμος δεν διστάζει να τα βάλει με προέδρους του ΠΑΟΚ, όταν θεωρεί πως δεν μπορούν να βοηθήσουν άλλο την ομάδα. Για παράδειγμα μετά το χαμένο νταμπλ της περιόδου 1977-78 ο σύνδεσμος έρχεται σε ανοιχτή κόντρα με τον τότε πρόεδρο Παντελάκη (συχωρεμένος πλέον), πιστεύοντας ότι έχει κάνει πολλά λάθη και ότι ο κύκλος του έχει κλείσει για τον ΠΑΟΚ. Τότε βγήκανε και τα συνθήματα που έμειναν στην ιστορία «Φαλάκρα παραιτήσου-δεν είναι μαγαζί σου» και«Π-Α-Ο-και Κ έχουν ιστορία κύριε φαλάκρα». Αυτά τα συνθήματα, με ορισμένες παραλλαγές, θα τα μάθουν και οι επόμενες γενιές των οπαδών του ΠΑΟΚ στο μέλλον όταν θα χρειαστεί να στραφούμε ενάντια στους επόμενους προέδρους του ΠΑΟΚ.
Εκτός απο το ποδόσφαιρο, ο ΣΦ ΠΑΟΚ ΘΥΡΑ 4 στηρίζει και τα άλλα τμήματα του συλλόγου. Απο τις αρχές της δεκαετίας του 1980 αρχίζει να υπάρχει μόνιμα κερκίδα στο πέταλο του Παλέ ενώ βγαίνει πουλμανάκι και για τα εκτός έδρας ματς. Τα εκτός έδρας ματς με ομάδες - συνοικίες των Αθηνών κρύβουν πολλές συγκινήσεις και μένουν στην ιστορία. Ο λαός του ΠΑΟΚ, μέσω της 4, επισκέπτεται έδρες σαν του Ιωνικού Νικαίας όσο αντίξοες και αν είναι οι συνθήκες για να μετρήσει τις δυνάμεις του αφού όπως και να έχει στη Θεσσαλονίκη είναι μονοπώλιο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η παρουσία του κόσμου στον τελικό του κυπέλλου Ελλάδας το 1984 εναντίον του Αρη Θεσσαλονίκης. Όλο το Παλέ είναι ασφυκτικά γεμάτο απο οπαδούς του ΠΑΟΚ και μπορείς με το ζόρι να δεις λίγους φιλάθλους της αντίπαλης ομάδας στις θύρες 8-9-10.
Το πρωτάθλημα του 1985 στο ποδόσφαιρο βρίσκει το σύνδεσμο σε ακμαιότατη περίοδο. Τα λεωφορεία της 4 είναι παντού και βιώνουν στιγμές ΠΑΟΚτσήδικου μεγαλείου. Μεγάλες εκστρατείες σε Λάρισα και Αθήνα, τρελή πορεία στο Αιγάλεω και η δικαίωση έρχεται στη Νέα Σμύρνη. Ο ΠΑΟΚ μετά το σφύριγμα της λήξης είναι για δεύτερη φορά πρωταθλητής Ελλάδας. Στο γυρισμό απο τη Νέα Σμύρνη γίνεται και η περιβόητη συνάντηση με τους κόκκινους στην Αλαμάνα. Μετά απο αρκετή ώρα η κατάληξη της μάχης βρίσκει τους οπαδούς του ΠΑΟΚ να βάζουν φωτιά για να αναγκαστούν οι κόκκινοι να βγουν απο τα χωράφια.
Ο σύνδεσμος στη συνέχεια της δεκαετίας του 1980 θα έρθει σε μεγάλη ρήξη με τους διοικούντες του ΠΑΟΚ γιατί ο σύλλογος μικραίνει και οι ανταγωνιστές μας απο την Αθήνα και τον Πειραιά ολοένα και μεγαλώνουν. Με το πέρασμα του χρόνου και κάνοντας την αυτοκριτική μας, είναι αλήθεια πως σαν σύνδεσμος φανήκαμε αμείλικτοι μαζί τους γιατί όσο καλή θέληση και να είχαν δεν μπορούσαν να κοντράρουν τον Ολυμπιακό του Κοσκωτά και τον Παναθηναϊκό του Βαρδινογιάννη. Ούτε καν την ΑΕΚ του Γιδόπουλου.
Στην αρχή η κόντρα είναι με το Χάρη Σαββίδη (συχωρεμένος πλέον και αυτός και παλιός τερματοφύλακα του ΠΑΟΚ προτού γίνει πρόεδρος). Ο ΠΑΟΚ διεκδικεί το πρωτάθλημα την περίοδο 1987-88, αλλά καταλήγει 8ός την επόμενη χρονιά και αφού έχει προηγηθεί η ντροπιαστική πώληση – πακέτο παίκτη και προπονητή (Μπανιώτης και Λίμπρεχτς) στον Ολυμπιακό. Στη συνέχεια έρχεται ο Γιάννης Δεδέογλου και τελικά η ΠΑΕ ΠΑΟΚ πάει στα χέρια του Βουλινού.
Σε αυτό το διάστημα, έχει αρχίσει και η περίοδος αναγέννησης στο μπάσκετ του ΠΑΟΚ. Η ομάδα κάθε χρόνο βελτιώνεται και προσπαθεί να πάρει τους τίτλους που της αξίζουν. Ο λαός του ΠΑΟΚ παρόλο που βλέπει την ομάδα να μην τα καταφέρνει πεισμώνει και τη στηρίζει με όλο του το είναι. Οι παλιότεροι θυμούνται ακόμα με ευθυμία τις κερκίδες του Παλέ γεμάτες απο τη μεριά μας με την οπαδική αφρόκρεμα της πόλης και τις κερκίδες των κίτρινων φιλάθλων γεμάτες νομοταγείς πολίτες, γυναικόπαιδα και γούνες που μας φώναζαν «βρίστε, βρίστε να δείξετε ποιοι είστε». Όσο και να προσπαθείς δε γίνεται να συγκρατήσεις τα γέλια σου όταν μετά απο κάποια χρόνια βλέπεις αυτούς τους πουθενάδες να προσπαθούν να το παίξουν οπαδοί – πάντα με τη βοήθεια της αστυνομίας βέβαια.
Μεγάλη στιγμή για τον κόσμο του ΠΑΟΚ και για τον σύνδεσμο είναι το ματς με τη Νάπολι του κορυφαίου Ντιέγκο Μαραντόνα το 1988. Η κερκίδα της Τούμπας βρίσκεται σε μεγάλα κέφια και αναγκάζει τον καλύτερο ποδοσφαιριστή του πλανήτη να υποκλιθεί στον ασπρόμαυρο λαό. Πριν απο εκείνο το ματς ο λαός του ΠΑΟΚ έχει ήδη προλάβει να φορέσει ανάποδα τα μπουφάν fly και να γεμίσει με πορτοκαλί χρώμα τη θύρα 4 (για αυτό άλλωστε και ο σύνδεσμος συμπαθεί το συγκεκριμένο χρώμα), να γυρίσει τις πλάτες σε σύνθημα, να βγάλει τις μπλούζες και να κάνει οργανωμένες εκδρομές για τις έδρες των τριών της Αθήνας.
Για να έρθουν οργανωμένα οι κόκκινοι στην Τούμπα (μετά τα αθώα χρόνια της δεκαετίας του 1970) έπρεπε να φτάσουμε στις 12/2/1989. Τριακόσια άτομα βιώνουν στο πετσί τους τι εστί Τούμπα και ακόμα θυμούνται την υποδοχή που είχε προετοιμαστεί ειδικά για αυτούς. Στην αμέσως επόμενη επίσκεψη του ΠΑΟΚ στο Καραϊσκάκη, δεν δίνονται επίσημα εισιτήρια στον κόσμο μας, αλλά αυτό δεν έχει σημασία. Τετρακόσιοι οπαδοί του ΠΑΟΚ κατεβαίνουν με λεωφορεία και με τρένο, μπαίνουν μέσα στο γήπεδο και παρά τον καταιγισμό αντικειμένων και τις επιθέσεις που δέχονται απο τους κόκκινους που έχουν μπει μέσα στον αγωνιστικό χώρο, δείχνουν έμπρακτα γιατί ο οπαδός του ΠΑΟΚ έχει διαφορετικό DNA απο τους υπόλοιπους.
Μετά τις αρχές του 1990 ο σύνδεσμος αλλάζει και ο Μάκης αρχίζει να αποστασιοποιείται . Τα άτομα που τον «φτιάξανε», τον καταξιώσανε και τον γιγαντώσανε σιγά σιγά αποσύρονται απο το προσκήνιο, ο καθένας για τους δικούς του, και απόλυτα σεβαστούς, λόγους. Επίσης έχουν αποχωρήσει απο την 4 αρκετοί για να ιδρύσουν άλλους συνδέσμους. Στο σύνδεσμο είναι ο Παναγιώτης στο γραφείο, ο Μίλης και πρόεδρος ο Αντώνης Κλαδάς, ένα άτομο κοινής αποδοχής που μεγάλωσε μέσα στο χαμηλοτάβανο. Η σεζόν 1991-92 αρχίζει με κόντρα αφού ο Βουλινός δημιουργεί προβλήματα στον ΠΑΟΚ.
Το φιάσκο με τον Καραπιάλη, οι ελάχιστες μεταγραφές (Τζούρτζεβιτς, Γκάμπριτς, Οικονομίδης) και κυρίως το θέμα του Μαγκντί φέρνουν τον σύνδεσμο σε ανοιχτή κόντρα με τη διοίκηση. Η ομάδα πηγαίνει σε διπλό τελικό με τον Ολυμπιακό, αλλά η 4 δεν βάζει λεωφορείο για το Καραϊσκάκη. Μετά τα γεγονότα με την Παρί Σεν Ζερμέν την 1η Οκτωβρίου του 1992 έρχεται η οριστική ρήξη.
Ο σύνδεσμος, και ο Αντώνης προσωπικά, ενοχοποιούνται απο το Βουλινό. Ο Βουλινός με αφορμή τα επεισόδια βρήκε πάτημα για να κυνηγήσει τον σύνδεσμο. Μηνύσεις, κυνηγητά και δημόσια σπίλωση του ονόματος του Αντώνη, τον οδηγούν στην απόφαση να επιλέξει την έντιμη λύση της φυγής. Η επίσημη δικαίωση για τον Αντώνη - γιατί ανεπίσημα όλοι ξέραμε την αθωότητά του - ήρθε αρκετά χρόνια μετά απο τα ελληνικά δικαστήρια.
Ο σύνδεσμος ξεκινάει αποχή και πρόεδρος αναλαμβάνει ο Άκης Πετρίδης με τη σημαντική βοήθεια μιας παρέας παιδιών που ήταν γύρω στα 18 και βοήθησαν τα μέγιστα στη λειτουργία του συνδέσμου. Ο Βουλινός συνεχίζει το καταστροφικό του έργο, όμως τα χρυσά χρόνια του μπάσκετ φέρνουν τρομερή συσπείρωση στο χαμηλοτάβανο. Βιώνουμε μεγάλες διακρίσεις σε εγχώριες και ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Επίσης γίνονται εκδρομές σε όλα τα γήπεδα σε Ελλάδα και Ευρώπη και το Παλέ μετατρέπεται σε απόρθητο φρούριο. Μερικές φορές οι ουρές για ένα εισιτήριο – μαγικό χαρτάκι στο Παλέ ξεκινούσαν απο τα γραφεία της 4 και έφταναν μέχρι την Εγνατία. Το Σεπτέμβρη του 1994 σπάμε την ποδοσφαιρική αποχή στο παιχνίδι με τον Εθνικό.
Την επόμενη περίοδο έρχεται ο εφιάλτης. Ο ΠΑΟΚ παλεύει για να σωθεί στην κατηγορία και ο πόλεμος εναντίον του Βουλινού βρίσκεται στην κορύφωσή του. Τελικά ο ΠΑΟΚ σώζει την κατηγορία – σε μία χρονιά γεμάτη επεισόδια - για να μπορεί να περηφανεύεται ότι είναι η μόνη ομάδα μαζί με τους 3 των Αθηνών που αγωνίζεται ανελλιπώς στην Α εθνική και ο Βουλινός φεύγει. Μεγάλο ρόλο στην αφύπνιση του κόσμου έπαιξε η έκδοση της εβδομαδιαίας εφημερίδας «ο ΠΑΟΚτσής» το Σεπτέμβριο του 1995, που ήταν αποτέλεσμα κοινής προσπάθειας απο μία ομοσπονδία συνδέσμων.
Ο λαός του ΠΑΟΚ είχε αποφασίσει να διοργανώσει ένα μεγάλο συλλαλητήριο για να φύγει ο Βουλινός και λίγο προτού γίνει πράξη αυτό, η τότε πράσινη κυβέρνηση ανέλαβε πρωτοβουλίες για να αλλάξει χέρια ο ΠΑΟΚ. Στις 4/11/1996 μια παρέα ατόμων που βρίσκονται στο σύνδεσμο δεν ανέχονται να ξεφτιλίζεται το όνομα του συλλόγου στην εκπομπή «Η Δίκη» που παρουσίαζε ο Θωμαίδης στην ΕΤ3 και πάνε μια βόλτα απο τα γειτονικά στούντιο. Η εκπομπή διακόπτεται, η οθόνη μαυρίζει και όλοι πλέον γίνονται πιο προσεκτικοί όταν μιλάνε δημόσια για τον ΠΑΟΚ.
Σιγά σιγά τα ηνία του συνδέσμου αναλαμβάνει ο Τάσος Καναράκης και η 4 παίζει και αυτή ρόλο στο να αλλάξει ιδιοκτησιακό καθεστώς η ΠΑΕ ΠΑΟΚ. Το μέλλον δείχνει ευοίωνο για τον ΠΑΟΚ όμως στο σύνδεσμο ξεκινάνε προστριβές οι οποίες πηγάζουν από την επιθυμία ορισμένων μελών να έρθει προπονητής στο μπάσκετ του ΠΑΟΚ ο μεγαλύτερος αντιΠΑΟΚτσής που έχει γεννηθεί ποτέ. Οι εντάσεις κορυφώνονται εξαιτίας της στήριξης που παρέχουν τα ίδια άτομα στον τότε πρόεδρο της ΚΑΕ Αλεξόπουλο, τη στιγμή που ο λαός του ΠΑΟΚ έχει ξεσηκωθεί εναντίον του.
Τα προβλήματα αυτά φέρνουν ακυβερνησία στο σύνδεσμο, μένει μόνος του ο Νίκος, ενώ την ίδια ώρα τα οικονομικά πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο. Για ένα περίπου χρόνο τα μέλη σκορπίζονται και το Δεκέμβρη του 1997 ξεκινάει μία προσπάθεια με επικεφαλής τον Χριστόφορο προκειμένου ο σύνδεσμος να ανακτήσει ξανά τη χαμένη του αίγλη. Κάτι που γίνεται πολύ πιο γρήγορα από ότι περιμέναμε. Ο κόσμος επιστρέφει στην Παλαιών Πατρών Γερμανού και τα πούλμαν για Φιλαδέλφεια, ΟΑΚΑ, Καραϊσκάκη (με Εθνικό), Πάτρα κτλ που ξεκινούν από την Καμάρα είναι περισσότερα από ποτέ.
Τον Αύγουστο του 1998 – πριν το ματς με τους Ρέιντζερς μέσα στη Γλασκόβη – παρατηρούνται και πάλι κάποια προβλήματα και τα ηνία του συνδέσμου παίρνει και πάλι ο Καναράκης και ο σύνδεσμος συνεχίζει να είναι πολύ δυνατός. Το 1999 ξεκινάει με την κατάκτηση του κυπέλλου μπάσκετ μέσα στο ΣΕΦ. Επίσης το Μάρτιο του 1999 η 4 κρεμάει την εφημερίδα της στα περίπτερα για να γνωστοποιήσει τις απόψεις της στον κόσμο του ΠΑΟΚ. Η κατάκτηση των 2 κυπέλλων από την ομάδα στο ποδόσφαιρο βρίσκει τον σύνδεσμο να εξελίσσεται, να μεγαλώνει και παράλληλα να έχει ξεκινήσει ήδη την αντιπολίτευση στον Μπατατούδη και στα σκοτεινά σημεία της παρουσίας του.
Τα λεωφορεία του συνδέσμου φεύγουν από την Εθνικής Αμύνης και από τα παλιά ΚΤΕΛ Βεροίας στην οδό Γιαννιτσών. Ταυτόχρονα ο σύνδεσμος έχει ραδιοφωνική εκπομπή και έχει ξεκινήσει μία προσπάθεια να δημιουργήσει πυρήνες του ΠΑΟΚ και της 4 σε όλη την Ελλάδα. Η προσπάθεια ήταν καλοπροαίρετη και φιλόδοξη, αλλά κρίνοντας εκ του αποτελέσματος πρέπει να πούμε ότι η κίνηση δεν είχε επιτυχία. Κάποιοι σύνδεσμοι δεν άξιζαν να έχουν το όνομα της 4 και ο σύνδεσμος πρέπει να κρίνεται για όσα κάνει αυτός και μόνο αυτός. Ούτε να χρεώνεται τις πράξεις άλλων, ούτε να καπελώνει άλλους.
Μετά το 2004 ο σύνδεσμος ασχολείται σχεδόν αποκλειστικά με το να γράψει μαζικά μέλη στον ΑΣ ΠΑΟΚ που μέχρι πρότινος είχε μετατραπεί σε κλειστό κλαμπ για την παρέα του Κατσαρή και του Πανελούδη. Καταφέρνει να σώσει το γήπεδο, να αυξήσει σημαντικά τα μέλη του ερασιτέχνη και στη συνέχεια στηρίζει συγκεκριμένο ψηφοδέλτιο στις εκλογές του ΑΣ ΠΑΟΚ το καλοκαίρι του 2006. Την ίδια ώρα ο λαός του ΠΑΟΚ πολεμά το Γούμενο με κάθε τρόπο, ο σύνδεσμος συμμετέχει στις κινητοποιήσεις, αλλά όχι στο βαθμό που θα έπρεπε, ούτε στην πρώτη γραμμή.
Όλα αυτά δεν περνάνε απαρατήρητα και αρκετά μέλη του συνδέσμου θέλουν να αλλάξει η κατάσταση και να γίνει στροφή σε πιο οπαδικά θέματα που έχουν παραμεληθεί εδώ και χρόνια. Η έλευση του Ζαγοράκη στην ΠΑΕ ΠΑΟΚ δημιουργεί νέα δεδομένα για όλους μας.
Το Σεπτέμβριο του 2007, μετά απο γενική συνέλευση, η 4 αλλάζει ξανά σελίδα. Κάποια άτομα (που για διάφορους λόγους είχαν φύγει απο το σύνδεσμο) επιστρέφουν ενώ ενεργοποιούνται περισσότερο και μέλη του συνδέσμου που είχαν αποστασιοποιηθεί. Μαζί με τους προηγούμενους, έρχονται και πολλά νεαρά παιδιά ηλικίας 17-18 χρονών που βρίσκουν το μέρος που τους εκφράζει και τα άτομα που πρέπει. Ο σύνδεσμος αλλάζει ριζικά τη λειτουργία του για να προσαρμοστεί στην απαιτητική εποχή μας.
Ναι μεν υπάρχει το απαραίτητο διοικητικό συμβούλιο, όπως ορίζει το καταστατικό του συνδέσμου, αλλά όλες οι αποφάσεις παίρνονται ισότιμα. Οι αρχές της αυτό-οργάνωσης και της αλληλεγγύης ανάμεσα στα ενεργά μέλη του συνδέσμου είναι αδιαπραγμάτευτες. Το αποτέλεσμα είναι να γεμίζει ο σύνδεσμος με κόσμο καθημερινά κάτι που μετουσιώνεται αυτομάτως σε θετική ενέργεια προς τον ΠΑΟΚ και τους οπαδούς του. Το καλοκαίρι του 2008 ο σύνδεσμος κάνει το τεράστιο πανό που καλύπτει σχεδόν όλη τη θύρα 4.
Ο σύνδεσμος συνειδητά σταματάει να έχει ραδιοφωνική εκπομπή και ό,τι θέλει να πει στα μέλη του και γενικότερα στον κόσμο του ΠΑΟΚ το κάνει μέσω της επίσημης ιστοσελίδας του www.paokgate4.gr. Επίσης αναγνωρίζει σαν συνδέσμους που φέρουν το όνομα «ΘΥΡΑ 4» μόνο όσους βρίσκονται εκτός Ελλάδας. Όπως π.χ. το σύνδεσμο - στολίδι που έχουμε στις Βρυξέλλες.
Ο ΣΦ ΠΑΟΚ ΘΥΡΑ 4 ξεκινάει ανένδοτο αγώνα ενάντια στο χουντικό νόμο Ορφανού, που περιλαμβάνει πορεία στις φυλακές Κομοτηνής, παρέμβαση στη ΔΕΘ, ενημερωτικά φυλλάδια και αφίσες, συνέντευξη τύπου, πορείες στους δρόμους της Θεσσαλονίκης και βέβαια τη μεγαλύτερη μηχανοκίνητη πορεία αλληλεγγύης που έχει γίνει στην ιστορία των ελληνικών φυλακών (Φυλακές Διαβατών – 9/4/2008). Εκδρομές γίνονται παντού και όπου και αν παίζει ο ΠΑΟΚ σε ποδόσφαιρο και μπάσκετ ένα λεωφορείο της 4 είναι εκεί (πολλές φορές τα λεωφορεία είναι περισσότερα και ενίοτε συνοδεύονται με αεροπλάνα).
Στην Τρίπολη, στο Ηράκλειο, στη Φυλή, στη Λάρισα, στην Πάτρα, στη Λειβαδιά, στην Καβάλα, στην Ξάνθη, στις Σέρρες, στον Βόλο, στο Περιστέρι, στη Νέα Σμύρνη, στο Μαρούσι, στην Κυψέλη, στη Ρώμη, στο Όσλο, στο λατρεμένο Άμστερνταμ, στην Κωνσταντινούπολη, στο Μπρίζ, στο Βιγιαρεάλ, στη Μόσχα. Σε όσα γήπεδα δεν πήγαμε είναι γιατί δεν μας αφήνει το κράτος ή δεν μας θέλει η ΠΑΕ. Ταυτόχρονα ο ΠΑΟΚ στο ποδόσφαιρο κάνει τις καλύτερες σεζόν των τελευταίων 20 χρόνων, χτυπάει το πρωτάθλημα και η Τούμπα γεμίζει κάθε Κυριακή. Οι εικόνες από τη φλεγόμενη θύρα 4 γίνονται συνώνυμες του ελληνικού πρωταθλήματος.
Η ασυμβίβαστη νοοτροπία της 4, οι θέσεις που κατά καιρούς εκφράζει δημόσια και οι πρωτοβουλίες που παίρνει (π.χ. εκδηλώσεις στήριξης σε φυλακισμένους οπαδούς, αντιεμπορικό δόγμα, κάλεσμα για μη πληρωμή των διοδίων, απαξίωση των μαϊντανών του ραδιοφώνου και του ίντερνετ, προσωπικές επισκέψεις σε όσους την είδαν ΠΑΟΚάρχες) ενοχλούν πολύ κόσμο μέσα και έξω απο τον ΠΑΟΚ.
Γνωρίζουμε καλά ότι δεν έχουμε μόνο συναγωνιστές και φίλους, αλλά και άτομα που έχουν μεγάλο κόμπλεξ με την πάρτη μας. Αυτό μας γεμίζει περηφάνια και δείχνει πως βρισκόμαστε στο σωστό δρόμο γιατί είναι δεδομένο πως σε αυτή τη ζωή δεν γίνεται να τα έχεις καλά με όλους. Η μαχητική στάση του συνδέσμου προκαλεί και προβλήματα αστυνομικής φύσεως με κλασικό παράδειγμα το λεωφορείο για Λιβαδειά που δεν μας άφησε η αστυνομία να ξεκινήσουμε και την «επίσκεψη» από τις αρχές την Παρασκευή 30/4/2010.
Κλείνοντας αυτό το κείμενο και αφού υποσχόμαστε ότι θα περάσουν πολλά χρόνια μέχρι να ξαναμιλήσουμε για εμάς με τόσο εκτενή τρόπο πρέπει να πούμε ότι αναγνωρίζουμε τα μικρά και μεγάλα λάθη που κάναμε στο παρελθόν και ενδεχομένως να κάνουμε στο μέλλον. Η αυτοκριτική μας βοηθάει να βελτιωνόμαστε και ποτέ δεν τη φοβηθήκαμε. Ταυτόχρονα όμως είμαστε και περήφανοι για όλα όσα έκανε ο σύνδεσμος αυτά τα χρόνια. Είμαστε περήφανοι για το τιμημένο πανό που κρεμιέται στα κάγκελα της 4Α – μακράν το πιο διαχρονικό και ιστορικό πανό των ελληνικών γηπέδων, για τους τενεκέδες με τις πέτρες στο Καυτατζόγλειο, για την κατάληψη της 3, για τις εκδρομές μας σε αγώνες που είχαμε εισιτήρια – αλλά και σε ματς που δεν είχαμε, για τις κερκίδες μας, για τις πορείες μας, για την εφημερίδα μας – τόσο την έντυπη, όσο και την ηλεκτρονική και για την έντιμη στάση μας όλη αυτή τη μακρά περίοδο.
Ένα πράγμα μπορούμε να υποσχεθούμε μόνο για το μέλλον. Ο αγώνας συνεχίζεται.
πηγή paokgate4.gr
SINGING-DRINKING SINCE 1976
ΑπάντησηΔιαγραφή