Η ποδοσφαιρική περίοδος έφτασε στο τέλος της αφήνοντας μια γλυκόπικρη γεύση στο στόμα και το μυαλό του κάθε ΠΑΟΚτσή.
Τελικά η χρονιά που πέρασε ήταν επιτυχημένη η όχι? Ο Δικέφαλος κατάφερε να εκπληρώσει τους στόχους του η όχι? Δύσκολη η απάντηση στο ερώτημα αυτό...
Θεωρητικά και σε απόλυτες τιμές, η φετινή χρονιά θα έπρεπε να είναι πετυχημένη...
Από τον αποκλεισμό από το ολλανδικό καφενείο της Χέρενφειν, στην ένδοξη πρόκριση κόντρα στην Φενέρ και τον άδικο αποκλεισμό μας στην φάση των 32 του UEFA απέναντι στην ΤΣΣΚΑ....
Από τον εξευτελιστικό αποκλεισμό στο κύπελλο από τον Άξιαξ της Ηπείρου, ένα βήμα πριν τον τελικό φέτος....
Είσοδος στα play off και Ευρώπη πέρσι, είσοδος(απ ότι φαίνεται...) και Ευρώπη και φέτος...
Παρόλα αυτά γιατί δεν νοιώθουμε όλοι έτσι? Γιατί υπάρχει τόση κατήφεια και απογοήτευση?
Η ποδοσφαιρική χρονιά που τελείωσε ήταν μια χρονιά αντιθέσεων, μια σεζόν σκοτσέζικου ντουζ, με αρκετά σκαμπανεβάσματα, μεγάλες χαρές και αντίστοιχα μεγάλες λύπες...
Η χρονιά που πέρασε, ξεκίνησε με τον ενθουσιασμό στις τάξεις των οπαδών του Δικεφάλου, ενθουσιασμός που απέρρεε από την συμμετοχή της ομάδας μας στα προκριματικά του Champions League…Και κατέληξε σε ντού και απαξίωση του ποδοσφαιρικού τμήματος...
Η πιο πλήρης ομάδα της τελευταίας 25ετίας, τον Ιανουάριο ήταν μια ομάδα γεμάτη ελλείψεις, μια ομάδα από την οποία έπρεπε να αποχωρίσουν αρκετά βαριά συμβόλαια με μηδαμινή πρόσφορα...
Μέσα σε ένα χρόνο η ομάδα μας από πρότυπο ΟΜΑΔΑΣ μέσα στον αγωνιστικό χώρο, μετατράπηκε σε συνονθύλευμα κουρασμένων και γερασμένων παικτών η οποία βασίζεται στις ατομικές εξάρσεις και όχι στο σύνολο...
Από την σταθερότητα και το προβλέψιμο παιχνίδι του μηχανικού Σάντος, στον τουρίστα Ιταλό Μπερέτα, τον αναλαμβάνω ομάδες που είναι για υποβιβασμό Δερμισάντος και τελικά φτάσαμε στον απρόβλεπτο και άναρχο μαθητευόμενο προπονητή Χαβομουρίνιο...
Από τις θρυλικές εμφανίσεις στην Ευρώπη κόντρα σε μεγαθήρια, σε απογοητευτικές εμφανίσεις κόντρα σε ομαδούλες της σειράς για το ελληνικό πρωτάθλημα...
Από την γρανιτένια άμυνα στην άμυνα γιο-γιο, από την απόρθητη έδρα σε έδρα από την οποία πέρασαν ομάδες σαν τον ρούλη, τον Ατρόμητο, την Καβάλα, τον βάζελο κλπ...
Από τον θρίαμβο του κυπέλλου κόντρα στον γαύρο, στον αποκλεισμό ταφόπλακα από την κούλα των χιλίων προβλημάτων, των ταξί και των 150 εκατομμυρίων ευρώ χρεών!!!
Από το εμείς μαζί για μια ζωή και το ΠΑΟΚ πάνω απ όλους και από όλα, στο πρόεδρε είσαι λίγος, σήκω και φύγε, όχι πια χαμηλά την μπάλα, έλα πίσω Βρύζα γιατί έφυγες τότε, εμείς εσένα θέλαμε κλπ...
Μια σεζόν στην οποία η ομάδα μας έδωσε περίπου 50 επίσημους αγώνες!!! 50 ματς γεμάτα ένταση, αδρεναλίνη, άγχος και υπερένταση για όλους μας...
Αν οι παίκτες μας επικαλούνται την κόπωση σαν αιτία για τα άσχημα αποτελέσματα τι να πούμε και εμείς οι αγνοί φίλαθλοι που υποστίκαμε όλες αυτές τις αλλαγές...όλες αυτές τις διακυμάνσεις στην ψυχολογία μας...
Από τον ενθουσιασμό και την προσμονή για τα επικείμενα play off, στην απογοήτευση και την απαξίωση για τα φετινά κλαίει ωχ!!!
Η απογοήτευση είναι εμφανής στην ομάδα...Δεν υπάρχει πλάνο και όραμα για το αύριο...Κανείς πλέον δεν ασχολείται με την ίδια τρέλα....
Οι σχέσεις μεταξύ οπαδών, παικτών και διοίκησης μοιάζουν πιο ψυχρές και άχρωμες από ποτέ...
Ένα είναι σίγουρο...Η ομάδα πρέπει να ξαναβρεί την αυτοπεποίθηση της...οι οπαδοί την χαμένη μας ενέργεια και το κίνητρο, και η διοίκηση το όραμα εκείνο που θα ξαναενώσει όλους μας....
Διαφορετικά και πάλι του χρόνου τέτοιο καιρό, θα λέμε...Κάθε πέρσι και καλύτερα...κάθε φέτος και χειρότερα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου