Οι παίκτες του ΠΑΟΚ έχουν αποδείξει επανειλημμένα τον επαγγελματισμό τους και την αφοσίωσή τους στο καθήκον. Ουδείς μπορεί να τους πει κουβέντα. Τα δίνουν όλα σε κάθε ματς και σε κάθε προπόνηση, είναι ενωμένοι και δυνατοί και σέβονται έμπρακτα την ομάδα και τον κόσμο της.
Απαραίτητος ο πρόλογος, διότι δεν θέλει και πολύ να βγουν από πάνω και «κατηγορούμενοι» επειδή ζητούν δύο στοιχειώδη πράγματα από τη διοίκηση του συλλόγου: συνέπεια (λόγων, όχι απαραίτητα πληρωμών…) και, φυσικά, τα δεδουλευμένα τους. Η χθεσινή αποχή τους από την προπόνηση ήταν απολύτως δικαιολογημένη και δεν συνιστά έλλειψη κατανόησης των σοβαρών οικονομικών προβλημάτων που αντιμετωπίζει (και) ο ΠΑΟΚ. Κάθε άλλο.
Οι ποδοσφαιριστές του ΠΑΟΚ έχουν επιδείξει τη μέγιστη δυνατή ανοχή και έχουν κάνει υπομονή μέχρι εκεί που δεν πάει. Το γεγονός, ωστόσο, ότι φτάνουν στο σημείο να αντιδρούν (και) δημοσίως (ακόμη μία φορά…) σημαίνει ότι ξεπεράστηκαν τα όριά τους. Και αυτό πρέπει να γίνει σεβαστό. Διότι δεν μιλάμε μόνο για τον Κοντρέρας, τον Σαλπιγγίδη, τον Πάμπλο Γκαρσία ή τον Μουσλίμοβιτς που έχουν τα μεγάλα συμβόλαια και –όσο να 'ναι– έχουν και τις καβάτζες τους έπειτα από τόσα χρόνια καριέρας και δεν αντιμετωπίζουν πρόβλημα επιβίωσης.
Μιλάμε, κυρίως, για τους διάφορους «Τσουκαλάδες» της κοινωνίας του ποδοσφαίρου (γιατί το πρόβλημα δεν αφορά μόνο τον ΠΑΟΚ). Για παιδιά, δηλαδή, που έχουν συμβόλαια πείνας και αναγκάζονται να τη βγάζουν με σάντουιτς και να γεμίζουν το ρεζερβουάρ με δανεικά για να πάνε στην προπόνηση, περιμένοντας τα μηνιάτικα των 600 και των 700 ευρώ (!), χωρίς να έχουν πλάτες να ακουμπήσουν. Για την ακρίβεια, στις δικές τους πλάτες ακουμπάνε και οι φτωχές οικογένειές τους. Με πατεράδες βιοπαλαιστές, στον αγώνα για το μεροκάματο, αυτά τα παλικάρια δεν μπορούν να προσμένουν βοήθεια από πουθενά.
Γι’ αυτούς τους παίκτες, λοιπόν, είναι μαρτυρικό να παλεύουν να τα φέρουν βόλτα ενώ είναι πέντε, έξι μήνες απλήρωτοι. Και επαναλαμβάνω ότι τούτη η κατάσταση αγγίζει την πλειονότητα των ομάδων, όχι μόνο τον ΠΑΟΚ (πρόσφατη, άλλωστε, ήταν και η συζήτηση στην ΑΕΚ, δεδομένου ότι οι παίκτες της είναι «μέσα» από έξι έως και οκτώ μήνες).
Το πρόβλημα οξύνεται ολοένα και περισσότερο, αλλά ουδείς συγκινείται. Μόνο με ενέργειες όπως η χθεσινή των ποδοσφαιριστών του ΠΑΟΚ έρχεται το θέμα στην επιφάνεια και ο κόσμος παίρνει χαμπάρι τι γίνεται. Είθισται τέτοιες… λεπτομέρειες να «καταπνίγονται» εν τη γενέσει τους είτε επειδή τα σκιάζει (τα αποδυτήρια) η φοβέρα (του αφεντικού) είτε επειδή προτάσσονται το «συμφέρον και η ηρεμία της ομάδας» προκειμένου αυτές να μη βγουν στη δημοσιότητα. Δεν τους πειράζει που δεν έχουν να φάνε (ούτε οι παίκτες), τους ενοχλεί που… κυκλοφορεί το νέο και… τσαλακώνεται το προφίλ της ΠΑΕ και των διοικούντων! Αυτό δεν συνέβη και τις προάλλες στην ΑΕΚ με το θέμα των χρωστούμενων;…
Τι ζητούν οι ποδοσφαιριστές; Να ακούνε τουλάχιστον την αλήθεια. Να μην τους τάζουν πράγματα που δεν μπορούν να υλοποιήσουν, να μην τους αφήνουν να ζουν στο σκοτάδι, να μην αθετούν τα υπεσχημένα. Να τους λένε, για παράδειγμα, ότι θα μπουν κάποια, έστω λίγα, χρήματα στους λογαριασμούς τους 15 του μηνός και να μην πηγαίνουν την επομένη στην τράπεζα και να αντικρίζουν στην οθόνη του ATM ένα τεράστιο μηδενικό. Και όταν αυτό συμβαίνει μία φορά, συμβαίνει και δεύτερη, συμβαίνει και τρίτη, κάπου αρχίζουν –ευλόγως– οι παίκτες να χάνουν και την εμπιστοσύνη τους και την υπομονή τους.
Στον ΠΑΟΚ, έκαναν (πάλι) το λάθος να δεσμευτούν για πληρωμές που, όπως αποδείχτηκε, αδυνατούσαν να κάνουν. Και, μοιραία, τα αποδυτήρια εξανέστησαν. Χρωστάνε στους ποδοσφαιριστές λεφτά από τις αρχές του περασμένου καλοκαιριού (!), υπάρχουν δόσεις που εκκρεμούν από τον Αύγουστο και τον Σεπτέμβριο. Κάπως έπρεπε και αυτοί να εκφράσουν τη δυσαρέσκειά τους. Επαγγελματίες είναι. Και δεν έχουν μόνο υποχρεώσεις (στις οποίες ανταποκρίνονται και με το παραπάνω). Εχουν και δικαιώματα.
πηγή exedrasports.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου