Όπου κι αν παίζει ο θλιβερός εκπρόσωπος του κατεστημένου, γίνεται πραγματικός χαμός, εδώ και δεκαετίες ολάκερες... Πόλεις ολόκληρες καίγονται,δακρυγόνα, επεισόδια, κινητοποίηση ολόκληρου του κρατικού μηχανισμού καταστολής για την προστασία τους, άφθονο παρασκήνιο και ένας απόλυτος ξεσηκωμός δικαίων και αδίκων είναι το καθιερωμένο πια συνοδευτικό κάθε εξόδου των χαϊδεμένων παιδιών της κρατικής μηχανής έξω από τα στενά γεωγραφικά όρια του Πειραιά... Τι είναι όμως αυτό που έχει κάνει όλη την υπόλοιπη Ελλάδα να ακούει ολυμπιακός και να γίνεται έξαλλη; Τι είναι αυτό που κάνει σοβαρούς ανθρώπους μιας κάποιας ηλικίας να βγαίνουν από τα ρούχα τους κάθε φορά που έχουν απέναντι τους την ομάδα των απόγονων του 6ου αμερικανικού στόλου;
Μετά λοιπόν το παλαιότερο αφιέρωμα μου λοιπόν στους πολυμετοχικούς, θα επιχειρήσω με αφορμή την απόφαση -μνημείο εξάρτησης του αθλητικού δικαστή, να ξετυλίξω το κουβάρι της βρωμιάς και του έτερου συνεταίρου στη βρωμιά ολυμπιακού, καθιστώντας όσο πιο σαφές μπορώ το γιατί αυτός αποτελεί την πιο βρώμικη ομάδα, άξιο συνοδοιπόρο του έτερου κλώνου, του παναθηναϊκού... θα προσπαθήσω βέβαια να μείνω μακριά από αγωνιστικά εγκλήματα που έχει διαπράξει η συμμορία του Πειραιά γιατί τότε δεν θα μου έφτανε ούτε μια ζωή για να καλύψω όλα όσα έχει διαπράξει η ομάδα που έγινε συνώνυμο του πέναλτι – μαϊμού και της σφαγής των αντιπάλων της... Άλλωστε δε νομίζω πως υπάρχει Έλληνας που να μην έχει έρθει έστω μια φορά στη ζωή του κοντά στο να σπάσει την τηλεόραση του ή να πηδήξει τα κάγκελα και να αυτοδικήσει βλέποντας αγώνα των απογόνων της Τρούμπας...
Όλα λοιπόν ξεκίνησαν το 1925, όταν και ιδρύθηκε ο πιο αμαρτωλός και αιμοδιψής σύλλογος στην ιστορία του τόπου μας... Τότε , ενώ μέχρι εκείνη τη στιγμή υπήρχε μια ομάδα που κυριαρχούσε στο τοπικό σκηνικό, ο Πειραϊκός σύνδεσμος, μια ομάδα τοπικών επιχειρηματιών και μεγαλοσχήμονων παραγόντων της περιοχής μυρίστηκε το ψητό και κατάφερε να διαλύσει τον εν λόγω σύλλογο κλέβοντας του παίκτες, κατακτώντας ως λάφυρο την κυριαρχία στο ποδοσφαιρικό στερέωμα του Πειραιά... Από την πρώτη λοιπόν στιγμή της ίδρυσης του αφήνει το στίγμα του, λαμογιά και εκμετάλλευση των υπολοίπων, κλεψιά και στήριξη σε ξένες πλάτες... Ένα χρόνο μετά ιδρύεται η Ε.Π.Ο. και να σου η νεογέννητη ομάδα κάνει κόμμα με τους υποτιθέμενους εχθρούς της, το αεκάκι και τον παναθηναϊκό, ιδρύοντας το περίφημο Π.Ο.Κ., αιτία των περισσοτέρων ανομιών στο ελληνικό ποδόσφαιρο, εδραιώνοντας έτσι τη θέση του στους ισχυρούς του τότε ποδοσφαιρικού σκηνικού της χώρας μας... Όχι για μη νομίζουν ότι τρώμε κουτόχορτο και δεν καταλαβαίνουμε πως τα έχουν κάνει πλακάκια μεταξύ τους, προσπαθώντας με νύχια και με δόντια να κρατήσουν το μονοπώλιο στους τίτλους αποκλείοντας κάθε άλλον από την πιθανότητα ανόδου ... Η κρατική μηχανή από την αρχή οσμίστηκε τη δύναμη του νέου αυτού συλλόγου, συνδράμοντας τον με τίτλους και κάλπικες επιτυχίες... Αρκετοί φαντάζομαι δεν έχουν ξεχάσει πως ο Π.Α.Ο.Κ. ήταν η πρώτη ομάδα που αποχώρησε από γήπεδο σε αγώνα με τον αιώνια ευνοημένο του κράτους στις 27 Νοεμβρίου του 1963... Απόκρουση του ερυθρόλευκου αμυντικού Σημαντήρη με το χέρι σαν τερματοφύλακας για να σώσει το βέβαιο γκολ και στη συνέχεια πέταμα της μπάλας έξω από έτερο κόκκινο αμυντικό... Το πόρισμα του Βούλγαρου διαιτητή; Άουτ... Αποχώρηση της ομάδας μας και βαριά της τιμωρία... Χαμένο πρωτάθλημα και απαρχή μιας κόντρας που έμελλε να μην τελειώσει ποτέ... Η συνέχεια βέβαια της ιστορίας του θρήνου είναι ανάλογη του παρελθόντος του... Δεν υπάρχει σκάνδαλο που να μην είναι παρόντες... Κλοπές, τι κλοπές δηλαδή , πραγματικές επιδρομές και αρπαγές παικτών από τους υπόλοιπους με δέλεαρ κάθε φορά είτε τα πάντοτε άφθονα χρήματα τους, είτε την πολιτική τους δύναμη, είτε τις διασυνδέσεις τους με τον υπόκοσμο... Ποιος αλήθεια ξέχασε την απόπειρα αρπαγής του αμούστακου τότε αστεριού της ομάδας μας, του Γιώργου Κούδα, με μοχλό πίεσης το βρώμικο χρήμα και τις επαφές τους με την χούντα των συνταγματαρχών... Απόπειρα βέβαια που δεν έγινε ποτέ της πραγματικότητα μόνο και μόνο χάρη στον γενικό ξεσηκωμό της Βορείου Ελλάδας και την ύπαρξη ενός ανθρώπου στη Θεσσαλονίκη που η αγάπη του για τον Π.Α.Ο.Κ. τον έκανε να αψηφήσει τις επιταγές της χούντας, του αείμνηστου Παντελάκη...
Και μια και μιλάμε για χούντα, τι αλήθεια έγινε με τη «λαϊκή» ομάδα του Πειραιά εκείνη τη μαύρη περίοδο της ελληνικής ιστορίας; Την ομάδα του διορισμένου από τη χούντα δημάρχου του Πειραιά Σκυλίτση και ταυτόχρονα πρόεδρου του γαύρου αλλά και του μεγαλοεφοπλιστή Γουλανδρή που με καραβιές ελληνοποιημένων ξένων, νοτιαμερικανών και Ευρωπαίων, καταπάτησε κάθε έννοια νομιμότητας και σε αγαστή συνεργασία με το πράσινο συνεταιράκι του προσπάθησε μονοπωλώντας τους τίτλους για μια ακόμα φορά στην βρωμερή ιστορία του να καθιερωθεί στη συνείδηση των Ελλήνων φιλάθλων ως η καλύτερη ομάδα όλων των εποχών... Και θα το κατάφερνε εάν δεν υπήρχε η ομάδα μας να τον ξεμπροστιάσει στο πανελλήνιο με την παρουσία της, κάνοντας όλη την υπόλοιπη Ελλάδα να λησμονήσει από εκείνη την εποχή κάθε τι που δεν έχει σχέση με την ασπρόμαυρη αρμάδα...
Παντού, όπου κι αν έπαιζε η ομαδάρα μας τότε, αποτελούσε πόλο έλξης για όλους τους ουδέτερους φιλάθλους και αντιμετωπιζόταν με σεβασμό, δέος και θαυμασμό... Ούτε ο οι διάφοροι «Φακήδες» κατάφεραν να μετριάσουν τη δόξα της, παρόλο που έκλεψαν τους τίτλους που δικαιούμασταν... Ήταν η μεγαλύτερη τιμωρία που θα μπορούσε κάποιος να επιβάλει στους κλέφτες του λιμανιού, τιμωρία που σε συνδυασμό με την εκπληκτική παράδοση μας μέσα στην Τούμπα, τους έκανε να μας μισούν πραγματικά τυφλά... Άλλωστε από τότε είχε γίνει πια ξεκάθαρο σε όλους πως μόνο ο Π.Α.Ο.Κ. αποτελούσε πραγματική εστία αντίστασης στα άνομα σχέδια τους... Την ίδια δεκαετία, το 1975 συγκεκριμένα, έρχεται η υπόθεση των λουλουδιών για να καταδείξει για μια ακόμα φορά τη στενή σχέση των πρασινοκόκκινων εγκληματιών... Τι είχε γίνει; Με την ψήφο του τέως προέδρου του ολυμπιακού Γιώργου Ανδριανόπουλου, αθωώνεται το συνεταιράκι τους ο παναθηναϊκός, μετά την καραμπινάτη απόπειρα δωροδοκίας των ποδοσφαιριστών του γηραιού Χαλιαμπάλια και Νικολούδη στον ημιτελικό του κυπέλλου από τον πράσινο παράγοντα, τον περίφημο Μαντζαβελάκη... Ο χρόνος όμως κύλισε και η σιχαμερή ομάδα από τον Πειραιά πάντοτε πρωτοστατούσε σε κάθε είδους βρωμιά και απάτη... Δύο λέξεις μόνο είναι αρκετές για να καταδείξουν το απίστευτο βάθος της εμπλοκής τους με τη διαπλοκή και δεν είναι άλλες από τις παρακάτω: σκάνδαλο Κοσκωτά... Ναι κι αυτή η λαίλαπα, ο άνθρωπος που καταλήστεψε τα κρατικά ταμεία και οδήγησε μια ολόκληρη χώρα στα πρόθυρα του εθνικού διχασμού, όλως τυχαίως διατέλεσε πρόεδρος της δαφνοστεφανωμένης λούγκρας... Μοναδική περίπτωση που βρέθηκε ο κλέφτης αλλά αυτός που τιμωρήθηκε ήταν το θύμα... Πόσες και πόσες ομάδες δεν έχασαν τα περιουσιακά τους στοιχεία χωρίς να εισπράξουν δραχμή αλλά και χωρίς να ξαναπάρουν πίσω τους παίκτες τους μετά την αποκάλυψη του σκανδάλου... Για να μη μιλήσουμε για τα δις που χαρίστηκαν στους απόγονους του στόλου χαρίζοντας τους το προσωνύμιο που τους συνοδεύει ως τώρα, ομάδα του δημοσίου...
Ας αφήσουμε όμως για λίγο το ποδόσφαιρο για να πάμε στο έτερο άθλημα που ένιωσε για τα καλά στο πετσί του τη βρωμιά των εγκάθετων του Πειραιά, το μπάσκετ... Ποιος αλήθεια θα ξεχάσει τον τρόπο με τον όποιο μπήκε στην ευρωλίγκα της περιόδου εκείνης, με δούρειο ίππο το γνωστό μετέπειτα δήμαρχο Πειραιά, ο ολυμπιακός της ιντρακόμ, της εταιρείας του νεόκοπου τότε παράγοντα, του ανθρώπου που συνέδεσε το όνομα του με την πιο μισητή περίοδο στην ιστορία του ελληνικού αθλητισμού, του Σωκράτη Κόκκαλη... Για να μην ξεχάσουμε και το φαρμάκωμα της CSKA στο αμαρτωλό Σ.Ε.Φ. από τον, κατά δήλωση του, καθηγητή της αλητείας στον αλήστου μνήμης εκείνο αγώνα... Ή να θυμηθούμε πως χρησιμοποιώντας τα διεθνή λαμόγια του αθλήματος, μονιμοποίησε τη συμμετοχή του στην ευρωλίγκα χωρίς αγωνιστικά κριτήρια, εξασφαλίζοντας τον πακτωλό των χρημάτων που του ήταν αναγκαία για την υποτιθέμενη επίδειξη ισχύος του... Αλλά τι είχες Γιάννη, τι είχα πάντα... Μια ζωή τζάμπα μάγκες, στις πλάτες άλλων...
Ξαναγυρίζοντας όμως στα ποδοσφαιρικά αυτό που έρχεται στο μυαλό μας είναι το περίφημο σκάνδαλο της παράγκας, με πρωταγωνιστές τον Βίκτωρα Μητρόπουλο και το πατέρα Σπάθα... Σκάνδαλο που οδήγησε στην αγωνιστική γιγάντωση του θρήνου με την συνεχή του παρουσία στο champions league και την μονοπώληση του πακτωλού χρημάτων που αυτή εξασφαλίζει... Μια δεκαπενταετία που γκρέμισε ολοκληρωτικά τα προσχήματα για τους ερυθρόλευκους κρετίνους, φτάνοντας τους πάντες στα όρια τους... Μια δεκαπενταετία που φρόντισε παράλληλα η κρατική διαπλοκή, που, ας μην ξεχνιόμαστε, οδήγησε τη χώρα στο Δ.Ν.Τ. και τους Έλληνες στη δυστυχία, να συντηρεί το μύθο της καλύτερης ομάδας με γενναίες κρατικές χορηγίες... Πιο πρόσφατο παράδειγμα του γεγονότος αυτού αποτελεί φυσικά η οικονομική ένεση της κρατικοδίαιτης Ε.Ρ.Τ., τόσο στους κόκκινους όσο και στους πράσινους δυνάστες αυτού του τόπου... Αυτός λοιπόν είναι ο ολυμπιακός... Θα μπορούσα να γράψω ακόμα τόμους ολάκερους για το μεγαλείο τους... Σαλιαρέλης, Νταϊφας, δολοφονικά ραντεβού στις γειτονιές της Αθήνας με έξωθεν ενίσχυση των εκ Ρωσίας μισθοφόρων του πιο αστείου λαού της Ευρώπης, των κόκκινων απόγονων του στόλου... Κλοπή δημόσιας περιουσίας, του σταδίου Καραϊσκάκη, με ταυτόχρονο χάρισμα του στις ιδιωτικές εταιρείες των εκάστοτε προέδρων του ολυμπιακού... Σκάνδαλο που από μόνο του θα μπορούσε να γεμίσει σελίδες ποινικής δικαιοσύνης... Γιατί πως αλλιώς θα μπορούσε να χαρακτηριστεί η ένταξη του σταδίου Καραϊσκάκη στα ολυμπιακά έργα και η άμεση παραχώρηση του, χάρισμα του, στον καλομαθημένο; Ας ρωτήσει κάποιος τους πραγματικούς, τους γνήσιους εκπρόσωπους του Πειραιά, τον Εθνικό Πειραιώς τι άποψη έχουν για το θέμα... Να μη μιλήσουμε ακόμα για την αέναη σχέση τους με την εξουσία, όπου ολόκληροι βουλευτές ξευτιλίζονται υπηρετώντας τα κόκκινα αφεντικά τους με ανταλλάγματα ένας Θεός ξέρει τι... Ή να θυμηθούμε πως αυτός πρωτοκαθιέρωσε τους επαγγελματίες φιλάθλους, γεια σου ρε Τάκη Τσουκαλά τηλεοπτικέ αστέρα, τις ντουντούκες και τις μεγαφωνικές εγκαταστάσεις με προφανή στόχο το κρύψιμο της οπαδικής γύμνιας του...
Υπάρχει λοιπόν κάποιος που να έχει ακόμα αμφιβολίες γιατί αυτό το συνονθύλευμα ομάδας αποτελεί ότι πιο μισητό και σιχαμένο υπήρξε, υπάρχει και θα υπάρξει στον παγκόσμιο αθλητισμό; Υπάρχει ακόμα κάποιος που να απορεί με την τεράστια ηδονή που αισθανόμαστε κάθε φορά που ξεφτιλίζουμε τους απόγονους του στόλου; Γιατί αδέρφια μου, εμείς είμαστε οι εκλεκτοί που έχουμε την ευτυχία να στοιχειώνουμε τα όνειρα τους εδώ και δεκαετίες ολόκληρες... Να είναι βέβαιοι, όλα αυτά που μας έχουν προκαλέσει θα τα βρίσκουν διαρκώς μπροστά τους... Και όσο υπάρχουμε θα ζούμε για να απολαμβάνουμε τη δυστυχία τους...
Η καινούρια αυτή ιστορία με την τιμωρία της Τούμπας θα αποτελέσει τη σταγόνα που θα κάνει το ποτήρι να ξεχειλίσει... Η ώρα που θα ξαναχάνουν από τα Τέμπη είναι πια κοντά... Μια καινούρια εποχή ξεκίνησε... Και σ΄αυτή την εποχή οι εφιάλτες τους έχουν το χρώμα που τους βασανίζει μια ζωή... Ασπρόμαυρο...
Περηφάνια, Αντίσταση, Όνειρο, Κατάκτηση!!!
Με τιμή,
AthensPAOK
fcpaok.gr EditorΠηγή fcpaok.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου